แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ศาลนัดสืบพยานจำเลยครั้งแรกวันที่ 28 สิงหาคม 2504 จำเลยขอเลื่อน 11 ครั้งอ้างเหตุทนายป่วยบ้าง ตัวจำเลยป่วยบ้าง ตัวจำเลยไปต่างจังหวัดบ้าง จนถึงนัดสุดท้ายวันที่ 14 มกราคม 2506 ทนายจำเลยแถลงลอย ๆ ว่า จำเลยป่วยอยู่ต่างจังหวัด พยานอื่นก็ไม่ได้นำมาขอเลื่อนคดีอีก เช่นนี้ ส่อให้เห็นว่าเป็นการประวิงคดีศาลสั่งงดสืบพยานจำเลยได้
ย่อยาว
เมื่อโจทก์ฟ้องและจำเลยให้การแล้วศาลกำหนดให้จำเลยนำสืบก่อน ต่อมาวันสืบพยานจำเลยนัดสุดท้าย จำเลยและพยานอื่นไม่มาศาลตามกำหนด ศาลเห็นว่าจำเลยประวิงคดี ไม่อนุญาตให้เลื่อนสืบต่อไปอีก ตามที่ทนายจำเลยร้องขอและถือว่าจำเลยไม่มีพยานมาสืบ ให้งดสืบพยานจำเลยพิพากษาให้จำเลยแพ้คดี
จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฎีกา
ข้อที่จำเลยฎีกาว่าศาลแพ่งสั่งงดไม่ให้สืบพยานจำเลยเป็นการไม่ชอบ ปรากฏว่าศาลนัดสืบพยานจำเลยครั้งแรกเมื่อวันที่ ๒๘ สิงหาคม ๒๕๐๔ แต่ไม่ได้สืบกันเลย จนถึงวันที่ ๑๔ มกราคม ๒๕๐๖ ศาลจึงได้สั่งงดสืบพยาน ในระหว่างนั้นคู่ความขอเลื่อนการพิจารณา ๑๔ ครั้ง โดยโจทก์ขอเลื่อน ๓ ครั้งเพราะทนายป่วยและติดธุระ จำเลยขอเลื่อน ๑๑ ครั้ง อ้างเหตุทนายป่วยบ้าง ตัวจำเลยป่วยบ้าง และตัวจำเลยไปต่างจัวหวัดบ้าง
ศาลฎีกาเห็นว่า ตามที่ฝ่ายจำเลยขอเลื่อนการพิจารณาสืบพยานฝ่ายตนมาเป็นลำดับนั้น เมื่อศาลอนุญาตให้เลื่อนไปแล้ว ในนัดต่อมาก็ไม่ได้สืบสักครั้งเดียว เฉพาะครั้งหลังที่สุดนี้ทั้ง ๆ ที่ศาลได้กำชับไว้ในนัดก่อนแล้ว ตัวจำเลยก็ไม่มาศาล ทั้งพยานอื่นก็ไม่นำมา โดยทนายจำเลยแถลงว่า ทราบว่าตัวจำเลยไปป่วยอยู่ต่างจังหวัด แต่ก็ไม่มีหลักฐานอันใดรับรองว่าตัวจำเลยป่วยจริงมาแสดง นอกจากคำแถลงลอย ๆ เพื่อขอเลื่อนคดีต่อไปอีก พฤติการณ์ของฝ่ายจำเลยส่อให้เห็นว่าเป็นการประวิงแกล้งหน่วงเหนี่ยวคดีไว้ให้ชักช้าโดยไม่มีเหตุอันสมควร จึงชอบที่ศาลจะชี้ขาดโดยไม่ต้องสืบพยานจำเลยตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา ๘๖ วรรค ๒ และ ๑๑๐ ได้
พิพากษายืน
