แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ผู้เสียหายอายุ 15 ปี สมัครใจไปอยู่กับจำเลยที่ 1 และยินยอมร่วมประเวณีกับจำเลยที่ 1 โดยสมัครใจ จำเลยไม่มีความผิดฐานข่มขืนกระทำชำเรา แต่ขณะเกิดเหตุจำเลยที่ 1 มีภริยาอยู่แล้วไม่คิดจะอยู่กินฉันสามีภริยากับผู้เสียหายอย่างจริงจังจำเลยที่ 1 จึงมีความผิดฐานพรากผู้เยาว์ไปเพื่อการอนาจารโดยผู้เยาว์นั้นเต็มใจไปด้วย ตาม ป.อ. มาตรา 319
โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยที่ 1 ตามมาตรา 318 โดยอ้างว่าผู้เสียหายซึ่งเป็นผู้เยาว์ไม่เต็มใจไปด้วย แต่การที่จำเลยพรากผู้เยาว์ไปเพื่อการอนาจารจะโดยลักษณะที่ผู้เยาว์เต็มใจไปด้วยหรือไม่เต็มใจไปด้วย ป.อ. ก็บัญญัติเป็นความผิดอยู่แล้ว ศาลย่อมลงโทษจำเลยที่ 1 ตาม ป.อ. มาตรา 319 ซึ่งมีโทษเบากว่าได้.
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องและแก้ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยทั้งสามตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 276, 278, 310, 318, 91, 83
จำเลยทั้งสามให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยทั้งสามมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 284, 310, 318, 91, 83 ลงโทษจำคุกฐานพาหญิงไปเพื่อการอนาจาร คนละ 3 ปี ฐานหน่วงเหนี่ยวกักขัง คนละ 2 ปี ฐานพรากผู้เยาว์ คนละ 5 ปี รวมสามกระทงเป็นจำคุกคนละ 10 ปี และจำเลยที่ 1 ยังมีความผิดฐานข่มขืนกระทำชำเราตามมาตรา 276 อีกกระทงหนึ่ง ลงโทษจำคุก 10 ปี รวมทั้งสี่กระทงให้ลงโทษจำคุกจำเลยที่1 มีกำหนด 20 ปี จำเลยที่ 1 นำสืบเป็นประโยชน์แก่การพิจารณามีเหตุบรรเทาโทษ ลดโทษให้ตามมาตรา 78 หนึ่งในสี่ คงจำคุก 18 ปี
จำเลยทั้งสามอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่าผู้เสียหายซึ่งมีอายุกว่าสิบสามปี แต่ยังไม่เกินสิบแปดปีติดตามจำเลยที่ 1 ไปโดยสมัครใจและยอมร่วมประเวณีกับจำเลยที่ 1 โดยสมัครใจด้วยพิพากษากลับให้ยกฟ้อง
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ‘…พฤติการณ์แห่งคดีดังได้วินิจฉัยมาแล้วเชื่อได้ว่า ผู้เสียหายสมัครใจไปอยู่กับจำเลยที่ 1 และยินยอมร่วมประเวณีกับจำเลยที่ 1 โดยสมัครใจจำเลยทั้งสามจึงไม่มีความผิดตามฟ้อง แต่ได้ความว่า ขณะเกิดเหตุ จำเลยที่ 1 มีภรรยาอยู่แล้ว จำเลยที่ 1 คงไม่คิดจะอยู่กินฉันสามีภรรยากับผู้เสียหายอย่างจริงจัง ดังจะเห็นได้ว่า แทนที่จำเลยที่ 1จะพาผู้เสียหายไปอยู่บ้านของตนเอง กลับพาผู้เสียหายไปไว้ที่บ้านของจำเลยที่ 2 ข้อเท็จจริงฟังได้ว่าจำเลยที่ 1 พรากผู้เสียหายไปเพื่อการอนาจารโดยผู้เสียหายเต็มใจไปด้วย ซึ่งเป็นความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 319 แม้โจทก์จะฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยที่ 1 ตามมาตรา 318 โดยอ้างว่าผู้เสียหายซึ่งเป็นผู้เยาว์ไม่เต็มใจไปด้วย แต่การที่จำเลยพรากผู้เยาว์ไปเพื่อการอนาจารจะโดยลักษณะที่ผู้เยาว์เต็มใจไปด้วยหรือไม่เต็มใจไปด้วย ประมวลกฎหมายอาญาก็บัญญัติเป็นความผิดอยู่แล้ว ศาลย่อมลงโทษจำเลยที่ 1 ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 319 ซึ่งมีโทษเบากว่าได้
พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยที่ 1 มีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 319 จำคุก 3 ปี นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์’.
