แหล่งที่มา : เนติบัณฑิตยสภา
ย่อสั้น
โจทก์เป็นฝ่ายฎีกาคัดค้านคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ที่วินิจฉัยให้จำเลยชำระค่าเสียหายให้โจทก์เพียง 40,000 บาท ว่าโจทก์ควรได้รับค่าเสียหาย 60,000 บาท ประเด็นในชั้นฎีกาจึงมีว่า ค่าเสียหายที่กำหนดให้ 40,000 บาท ควรเป็น 60,000 บาท หรือไม่เท่านั้นจำเลยจะแก้ฎีกาว่าจำเลยไม่ต้องรับผิดเสียค่าเสียหายให้แก่โจทก์เลยโดยจำเลยมิได้เป็นฝ่ายฎีกาหาได้ไม่
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องจำเลยว่าผิดสัญญาจ้างแรงงาน ให้จำเลยใช้ค่าเสียหายจำเลยฟ้องแย้งว่าโจทก์เป็นฝ่ายผิดสัญญา ขอให้โจทก์ชำระค่าเสียหายศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้องโจทก์ และยกฟ้องแย้งจำเลย ศาลอุทธรณ์ฟังว่าจำเลยเป็นฝ่ายผิดสัญญา พิพากษากลับ ให้จำเลยชำระค่าเสียหายแก่โจทก์42,700 บาท โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อกฎหมายว่า “ศาลอุทธรณ์กำหนดค่าเสียหายเฉพาะค่าจ้างเป็นเงิน 40,000 บาท จึงชอบด้วยรูปคดีแล้ว ฎีกาของโจทก์ฟังไม่ขึ้น
ที่จำเลยแก้ฎีกาว่า ข้อเท็จจริงฟังได้ว่า จำเลยเป็นตัวแทนของบริษัททิมาส ไปรเวท จำกัด ตัวการซึ่งมีภูมิลำเนาอยู่ในประเทศสิงคโปร์ จำเลยไม่ต้องรับผิดเป็นส่วนตัวนั้น เห็นว่า โจทก์เป็นฝ่ายฎีกาคัดค้านคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ที่วินิจฉัยให้จำเลยชำระค่าเสียหายให้โจทก์เพียง 40,000 บาท ว่าโจทก์ควรได้รับค่าเสียหาย 60,000 บาท ประเด็นในชั้นฎีกาจึงมีว่า ค่าเสียหายที่กำหนดให้ 40,000 บาท ควรเป็น 60,000 บาท หรือไม่เท่านั้น จำเลยจะแก้ฎีกาว่าจำเลยไม่ต้องรับผิดเสียค่าเสียหายให้แก่โจทก์ โดยจำเลยมิได้เป็นฝ่ายฎีกาหาได้ไม่”
พิพากษายืน
