แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ผู้ตายเมาสุราพูดจาท้าทายใครต่อใครในงาน อันเป็นการก่อกวนโทษะแก่บุคคลที่อยู่ที่นั่นทุกคน จำเลยที่ 1-2-3 มีส่วนเป็นเจ้าของงานแต่ไม่มีสาเหตุโกรธเคืองกับผู้ตาย จำเลยที่ 1 ใช้ไม้ตีผู้ตาย 1 ที ไม่ถึงบาดเจ็บ จำเลยที่ 2 เอามีดฟันอีก 1 ทีถึงบาดเจ็บ แล้วจำเลยที่ 3 เอามีดแทงผู้ตาย 1 ที ถูกที่หน้าท้องไส้ทะลักออกมาและถึงแก่ความตาย เพราะบาดแผลที่ถูกแทงภายหลังนี้แบบเดียวดังนี้จะฟังว่าจำเลยทั้ง 3 คนสมคบกันฆ่าผู้ตายยังไม่ถนัด เพราะการที่จำเลยที่ 3 เข้ามาและใช้มีดแทงผู้ตายภายหลังนั้น จำเลยที่ 1-2 อาจไม่รู้เห็นด้วยก็ได้ จำเลยที่ 3 ควรมีผิดฐานฆ่าคนตายโดยเจตนาคนเดียวส่วนจำเลยที่ 1-2 ควรมีผิดแต่เพียงเท่าที่ตนกระทำแต่ละคน
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยสมคบกันทำร้ายร่างกายนายสละ พึ่งเก็บ โดยเจตนาจะฆ่าให้ตาย นายสละได้ถึงแก่ความตายด้วยพิษบาดแผล ขอให้ลงโทษ
จำเลยทุกคนปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง
ศาลอุทธรณ์เชื่อพยานโจทก์ ฟังว่าจำเลยทั้ง ๓ กลุ้มรุมทำร้ายนายสละ ถึงแก่ความตายจริง พิพากษาว่าจำเลยผิดตามมาตรา ๒๔๙ จำคุกคนละ ๑๕ ปี
จำเลยทั้ง ๓ ฎีกา
ศาลฎีกาเชื่อคำพยานโจทก์ว่าจำเลยทั้ง ๓ ได้ทำร้ายผู้ตายจริง แต่เห็นว่ากรณีเรื่องนี้เกิดขึ้นเนื่องจากผู้ตายเมาสุราอาละวาดพูดจากท้ายทายใครต่อใครอันเป็นการก่อนกวนโทษะแก่ บุคคลทุกคนที่อยู่ในที่นั้นจำเลยทั้ง ๓ นี้นอกจากมีส่วนเป็นเจ้าของงานแล้ว ก็ไม่มีสาเหตุอะไรกับผู้ตายมาก่อนดังนั้นการที่จำเลยทั้ง ๓ ทำร้ายผู้ตายไปจะฟังว่าเป็นการสมคบกันฆ่าผู้ตายยังไม่ถนัด กล่าวคือในการทำร้ายนี้ ได้ความว่านายหวัดจำเลยใช้ไม้ตีผู้ตายก่อน แล้วนายเปิ๊ดจำเลยใช้มีดฟันผู้ตาย ต่อไปนายชิตจึงเข้ามาใช้มีดเข้าแทงผู้ตายถูกที่หน้าท้อง ถึงกับไส้ทะลักออก ปรากฎตามใบชัณสูตรว่าผู้ตายได้ตายเพราะแผลที่ถูกแทงนี้ ประกอบกับผู้ตายได้ขายใจตายในเวลาอันใกล้ง พอฟังได้ว่านายชิตมีเจตนาฆ่าให้ตาย แต่ส่วนนายหวัดจำเลยที่ใช้ไม้ตีผู้ตายก็ดี และที่นายเปิ๊ดจำเลยฟันผู้ตายก็ดี ไม่ปรากฎว่าทำให้ผู้ตายถึงแก่ความตาย การที่นายชิตเข้ามาและใช้มีดแทงผู้ตายภายหลังนั้น ตามรูปคดีและเหตุผลดังกล่าวนายหวัดนายเปิ๊ดอาจไม่รู้เห็นด้วยก็ได้ จึงควรฟังให้เป็นประโยชน์แก่นายหวัดนายเปิ๊ดว่าจำเลยทั้งสองยังไม่ควรมีผิดฐานฆ่าคนตายด้วย คงผิดแต่เพียงเท่าที่แต่ละคนกระทำ
จึงพิพากษาแก้ว่านายหวัดจำเลยผิดตามมาตรา ๓๓๘(๓), จำคุก ๑ เดือน นายเปิ๊ดจำเลยผิดตามมาตรา ๒๕๔ ให้จำคุก ๒ ปี นอกนั้นคงยืน
