แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
การที่ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่าจำเลยทั้งสี่มีเจตนากระทำการเพื่อสาธารณะประโยชน์หามีเจตนาบุกรุกไม่ เท่ากับฟังข้อเท็จจริงว่าไม่มีเจตนาบุกรุก แม้โจทก์จะได้อุทธรณ์ว่าการใช้อำนาจรื้อโดยพลการโดยมีเหตุจูงใจจึงต้องถือว่ามีเจตนาบุกรุกนั้นก็ไม่ใช่ปัญหาข้อกฎหมาย เพราะเท่ากับอุทธรณ์ว่าจำเลยมีเจตนาบุกรุก จึงเป็นการโต้เถียงในปัญหาข้อเท็จจริง ซึ่งต้องห้ามมิให้อุทธรณ์ตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแขวงและวิธีพิจารณาความอาญาในศาลแขวง พ.ศ.2499 มาตรา22 ปัญหาข้อนี้จึงยุติแล้วตั้งแต่ศาลชั้นต้น โจทก์จะฎีกาขอให้วินิจฉัยปัญหาข้อนี้อีกหาได้ไม่
