แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ในคดีฟ้องหาว่าจำเลยฆ่าคนตายโดยไม่เจตนาตาม ก.ม.ลักษณะอาญา ม. 251 นั้น ถ้าผู้ถูกทำร้ายตายเพราะเหตุอื่นไม่ใช่เพราะบาดแผลที่ถูกทำร้ายแล้ว ศาลก็ยังลงโทษจำเลยฐานทำร้ายร่างกายได้ตาม ป.วิ.อาญา ม. 192 เมื่อศาลอุทธรณ์พิพากษายืนให้ยกฟ้อง โดยวินิจฉัยแต่ข้อเดียวว่าผู้ตายมิได้ตายเพราะบาดแผลที่จำเลยทำร้าย ศาลฎีกาสั่งย้อนสำนวนให้ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยความผิดฐานทำร้ายร่างกายได้
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยบังอาจใช้มีดทำร้ายร่างกายพระภิกษุประเทืองถูกที่ใต้ท้องแขนขวา ๑ แห่ง โดยจำเลยไม่มีเจตนาจะฆ่า แต่ต่อมาพระภิกษุประเทืองได้ถึงแก่ความตาย โดยบาดแผลที่ถูกทำร้ายขอให้ลงโทษตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๕๑
ศาลชั้นต้นฟังว่า ผู้ตายกับจำเลยสมัครใจวิวาททำร้ายร่างกายซึ่งกันและกัน ผู้ตายอาจตายโดยพิษฝี ไม่ใช่พิษบาดแผลที่ถูกทำร้ายจึงพิพากษายกฟ้อง
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกาว่าแม้จะฟ้องขอให้ลงโทษฐานฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา ศาลก็ลงโทษฐานทำร้ายร่างกายได้
ศาลฎีกาเห็นว่า การฟ้องขอให้ลงโทษฐานฆ่าคนตายโดยไม่เจตนานั้น เป็นการแสดงว่ามีการทำร้ายประการหนึ่ง ทั้ง ๓ ประการนี้สัมพันธ์กันเป็นความผิดฐานฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา ถ้าประการสุดท้ายไม่สัมพันธ์กับ ๒ ประการต้น กล่าวคือผู้ถูกทำร้ายตายเพราะเหตุอื่น ศาลก็ยังพิพากษาลงโทษผู้กระทำผิดได้ตาม วิ.อาญา ม. ๑๙๒ วรรคท้าย คดีนี้ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยแต่เพียงว่าผู้ตายไม่ได้มรณะภาพเพราะบาดแผลที่ถูกจำเลยทำร้าย จำเลยไม่มีผิดฐานฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา ประเด็นเดียวส่วนประเด็นเรื่องทำร้ายร่างกายจะลงโทษจำคุกเลยหรือไม่ ถ้าลงโทษได้ควรวางบทกำหนดโทษประการใด ยังไม่ได้วินิจฉัย จึงพิพากษายกคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ให้ศาลอุทธรณ์พิจารณาพิพากษาคดีเสียใหม่ ตามกระบวนความ
