แหล่งที่มา : สำนักวิชาการ
ย่อสั้น
ศาลฎีกาได้มีคำพิพากษาวินิจฉัยไปครั้งหนึ่งแล้วว่า ลักษณะการทำงานของโจทก์รวม 29 คน ไม่ใช่งานขนส่งตามระเบียบคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ เรื่องมาตรฐานของสิทธิประโยชน์ของพนักงานรัฐวิสาหกิจ พ.ศ.2534 ข้อ 28 (2) คำวินิจฉัยของศาลฎีกาในปัญหาข้อนี้ย่อมเป็นอันยุติ จำเลยจะรื้อฟื้นในประเด็นข้อกฎหมายนี้ที่ศาลฎีกาเคยวินิจฉัยไว้มาให้วินิจฉัยอีกไม่ได้ อุทธรณ์ของจำเลยในปัญหาข้อนี้จึงเป็นการดำเนินกระบวนพิจารณาซ้ำ ต้องห้ามตาม ป.วิ.พ. มาตรา 144 ประกอบด้วยมาตรา 246 และ พ.ร.บ.จัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ.2522 มาตรา 31 ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย
ตาม ป.วิ.พ. มาตรา 104 บัญญัติให้ศาลมีอำนาจในอันที่จะวินิจฉัยว่า พยานหลักฐานที่คู่ความนำสืบนั้นจะเกี่ยวกับประเด็นและเป็นอันเพียงพอให้เชื่อฟังเป็นยุติได้หรือไม่แล้วพิพากษาไปตามนั้น ซึ่งบทบัญญัติแห่งกฎหมายดังกล่าวนี้นำมาอนุโลมใช้กับคดีแรงงานด้วยตาม พ.ร.บ.จัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ.2522 มาตรา 31 เมื่อศาลแรงงานพิจารณาแล้วว่าข้อเท็จจริงที่คู่ความนำสืบพยานก่อนมีคำพิพากษานั้นเพียงพอให้ฟังข้อเท้จจริงเพิ่มเติมเป็นยุติและพอวินิจฉัยได้แล้ว จึงวินิจฉัยคดีโดยไม่อนุญาตให้จำเลยนำสืบพยานเพิ่มเติมนั้น ถือได้ว่าศาลแรงงานกลางได้ใช้ดุลพินิจวิเคราะห์พยานหลักฐานในการรับฟังข้อเท็จจริงคดีนี้แล้ว ทั้งไม่มีกรณีอันสมควรที่ศาลแรงงานกลางจะสั่งอนุญาตให้จำเลยนำสืบพยานเพิ่มเติมตามข้อกำหนดศาลแรงงานว่าด้วยการดำเนินกระบวนพิจารณาในศาลแรงงาน ข้อ 10 ด้วย คำสั่งและคำพิพากษาคดีนี้ใหม่ของศาลแรงงานกลางจึงชอบด้วยบทบัญญัติแห่ง ป.วิ.พ. มาตรา 243 และ พ.ร.บ.จัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ.2522 มาตรา 56 และมาตรา 31 แล้ว
มีเอกสารหลักฐานแน่ชัดว่า จำเลยมีคำสั่งให้โจทก์ทั้ง 29 คน เข้าเวรทำงานล่วงเวลาในวันปกติและวันหยุดสำหรับช่วงระยะเวลาในวันและเวลาใดแน่นอนส่วนโจทก์ทั้ง 29 รคน จะเข้าเวรทำงานล่วงเวลาตามคำสั่งครบถ้วนหรือไม่ ก็มีหลักฐานเอกสารการลงเวลาทำงานเป็นหลักฐานแน่ชัดอยู่แล้ว ซึ่งเป็นไปตามระเบียบการเกี่ยวกับการเบิกจ่ายค่าล่วงเวลา ดังนั้น ในบางวันบางเดือนโจทก์บางคนอาจจะต้องเข้าเวรทำงานตามคำสั่งของจำเลยรวมเป็นเวลา 24 ชั่วโมงได้ตามที่ปรากฏจริง และเมื่อโจทก์ทั้ง 29 คน ได้เข้าเวรทำงานตามคำสั่งของจำเลยแล้ว การเข้าเวรทำงานในลักษณะดังกล่าวมานี้ ย่อมถือได้ว่าเป็นการทำงานนอกเวลาทำงานปกติ จำเลยจึงต้องจ่ายค่าล่วงเวลาให้แก่โจทก์ทั้ง 29 คน เต็มตามระยะเวลาที่เข้าเวรทำงานล่วงเวลา จำเลยจะจ่ายค่าล่วงเวลาโดยคำนวณเฉพาะเวลาที่โจทก์ได้ปฏิบัติงานจริงเท่านั้น โดยไม่ยอมจ่ายค่าล่วงเวลาเต็มตามระยะเวลาที่โจทก์ทั้ง 29 คน ต้องอยู่เวรรอปฏิบัติงานย่อมไม่เป็นธรรมและไม่ชอบด้วยกฎหมาย
ปรากฏตามคำสั่งคณะกรรมการท่าเรือแห่งประเทศไทยว่า เป็นการออกคำสั่งโดยอาศัยอำนาจตามมาตรา 29 (4) ของ พ.ร.บ.การท่าเรือแห่งประเทศไทย พ.ศ.2494 ส่วนคำสั่งคณะกรรมการท่าเรือแห่งประเทศไทยและคำสั่งประธานคณะกรรมการการท่าเรือแห่งประเทศไทย เป็นคำสั่งเปลี่ยนแปลงอัตราค่าล่วงเวลาเพิ่มขึ้นจากคำสั่งฉบับแรก ดังนั้น คำสั่งทั้งสามฉบับดังกล่าวนี้จึงเป็นคำสั่งที่ชอบด้วยกฎหมาย แต่คำสั่งทั้งสามฉบับนี้เป็นคำสั่งกำหนดอัตราค่าล่วงเวลาที่ใช้บังคับเฉพาะกับพนักงานของจำเลยเท่านั้น ส่วนระเบียบคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ เรื่อง มาตรฐานของสิทธิประโยชน์ของพนักงานรัฐวิสาหกิจ พ.ศ.2534 นั้น ออกโดยอาศัยอำนาจตามความในมาตรา 11 (1) และมาตรา 11 วรรคสอง แห่ง พ.ร.บ.พนักงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ พ.ศ.2534 ด้วยความเห็นชอบของคณะรัฐมนตรี ซึ่งใช้บังคับกับทุกรัฐวิสาหกิจรวมทั้งจำเลยด้วย คำสั่งทั้งสามฉบับของจำเลยดังกล่าวข้างต้นจึงต้องอยู่ในบังคับของระเบียนคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ดังกล่าวด้วยเช่นกัน ซึ่งระเบียบ พ.ศ.2534 ได้กำหนดถึงการจ่ายค่าล่วงเวลาให้แก่พนักงานที่ทำงานนอกเวลาทำงานปกติตามข้อ 25, 26, และ 30 แต่ไม่จ่ายค่าล่วงเวลาให้แก่พนักงานที่ทำงานเข้าลักษณะงานที่ระบุไว้ในข้อที่ 28 ดังนั้น เมื่อศาลฎีกาได้มีคำวินิจฉัยแล้วว่า ลักษณะการทำงานของโจทก์รวม 29 คน ไม่ใช่งานขนส่งตามระเบียบคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ เรื่อง มาตรฐานสิทธิประโยชน์ของพนักงานรัฐวิสาหกิจ พ.ศ.2534 ข้อ 28 ผ2) จำเลยจึงต้องจ่ายค่าล่วงเวลาให้แก่โจทก์ทั้ง 29 คน ตามคำพิพากษาศาลแรงงานกลาง
สิทธิตามสัญญาเช่าเป็นทรัพย์สินตาม ป.พ.พ. มาตรา 138 ดังนั้น สิทธิเรียกร้องเงินค่ารเช่าทั้งสามฉบับดังกล่าวของจำเลยซึ่งเป็นสิทธิตามสัญญาเช่าอย่างหนึ่งด้วยจึงเป็นทรัพย์สินของจำเลย และตาม พ.ร.บ.การท่าเรือแห่งประเทศไทย พ.ศ.2494 มาตรา 14 บัญญัติว่า “ทรัพย์สินของการท่าเรือแห่งประเทศไทยย่อมไม่อยู่ในความรับผิดแห่งการบังคับคดี” สิทธิเรียกร้องเงินค่าเช่าทั้งสามฉบับของจำเลยจึงไม่อยู่ในความรับผิดแห่งการบังคับตามบทบัญญัติแห่งกฎหมายดังกล่าวข้างต้น และแม้ว่าสิทธิเรียกร้องเงินค่าเช่าทั้งสามฉบับนี้จะยังไม่เป็นรายได้ของรัฐตาม พ.ร.บ.การท่าเรือแห่งประเทศไทย พ.ศ.2494 มาตรา 39 แต่ก็เป็นรายได้อันเป็นทรัพย์สินของจำเลย ที่ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งงดการอายัดสิทธิเรียกร้องเงินค่าเช่าที่ดินตามสัญญาเช่าทั้งสามฉบับของจำเลยตามเจ้าพนักงานบังคับคดีนั้นชอบด้วยกฎหมายแล้ว
ย่อยาว
คดีทั้งยี่สิบเก้าสำนวนนี้ ศาลแรงงานกลางสั่งให้รวมพิจารณาเป็นคดีเดียวกันกับคดีอื่นแปดสำนวน แต่โจทก์ในคดีดังกล่าวขอถอนฟ้องและศาลแรงงานกลางสั่งจำหน่ายคดีแล้ว คงเหลือเฉพาะคดีทั้งยี่สิบเก้าสำนวนนี้โดยศาลแรงงานกลางให้เรียกโจทก์เรียงตามลำดับสำนวนว่าโจทก์ที่ 1 ถึง 11 ที่ 13 ถึงที่ 15 ที่ 17 ถึงที่ 20 ที่ 24 ถึงที่ 27 ที่ 30 ถึงที่ 33 และที่ 35 ถึงที่ 37 รวม 29 คน
โจทก์ทั้งยี่สิบเก้าสำนวนฟ้องขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าล่วงเวลาวันทำงานค่าทำงานในวันหยุด และค่าล่วงเวลาในวันหยุด พร้อมดอกเบี้ยตามคำขอท้ายฟ้องของโจทก์แต่ละคน และให้จำเลยถือปฏิบัติต่อไปตามระเบียบคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ เรื่อง มาตราฐานของสิทธิประโยชน์ของพนักงานรัฐวิสาหกิจ พ.ศ.2534 เกี่ยวกับค่าล่วงเวลาและค่าทำงานในวันหยุด โดยให้แก้ไขระเบียบข้อบังคับของจำเลยให้เป็นไปตามระเบียบคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ดังกล่าว
จำเลยทั้งยี่สิบเก้าสำนวนให้การ ขอให้ยกฟ้อง
ระหว่างพิจารณาของศาลแรงงานกลางโจทก์ที่ 5 ถึงแก่ความตาย นางประไพ ทายาทยื่นคำร้องขอเข้าเป็นคู่ความแทน ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งอนุญาต
ศาลแรงงานกลางพิพากษายกฟ้อง
โจทก์ที่ 1 ถึงที่ 11 ที่ 13 ถึงที่ 15 ที่ 17 ถึงที่ 20 ที่ 24 ถึงที่ 27 ที่ 30 ถึงที่ 33 และที่ 35 ถึงที่ 37 รวม 29 คน อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาพิพากษายกคำพิพากษาศาลแรงงานกลาง ให้ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงเพิ่มเติมในส่วนของกำหนดวันจ่ายค่าจ้าง ค่าล่วงเวลาในวันทำงานค่าทำงานในวันหยุด และค่าล่วงเวลาในวันหยุด โจทก์แต่ละคนทำงานในวันหยุดในช่วงเวลาทำงานปกติกี่ชั่วโมง และในปี 2545 ในช่วงเวลาที่ไม่ขาดอายุความโจทก์แต่ละคนทำงานล่วงเวลาในวันทำงาน ทำงานในวันหยุด และทำงานล่วงเวลาในวันหยุดกี่ชั่วโมง มีเวลาพักหรือไม่ และให้คำนวณจำนวนค่าล่วงเวลาในวันทำงาน ค่าล่วงเวลาในวันหยุด และค่าทำงานในวันหยุดที่จำเลยจะต้องรับผิดชำระให้แก่โจทก์แต่ละคนด้วยแล้วให้ศาลแรงงานกลางมีคำพิพากษาหรือคำสั่งวินิจฉัยชี้ขาดคดีในส่วนค่าล่วงเวลาในวันทำงาน ค่าทำงานในวันหยุด และค่าล่วงเวลาในวันหยุดไปตามรูปความตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 243 (3) (ข) ประกอบพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ.2522 มาตรา 31
ศาลแรงงานกลางพิจารณาฟังข้อเท็จจริงเพิ่มเติมแล้ว พิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าล่วงเวลา ค่าทำงานในวันหยุด และค่าล่วงเวลาในวันหยุดให้โจทก์ที่ 1 จำนวน 1,324,701.16 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 2 จำนวน 1,315,430.54 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 3 จำนวน 1,347,548.31 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 4 จำนวน 447,748.43 บาท จ่ายโจทก์ที่ 5 จำนวน 1,512,952,37 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 6 จำนวน 1,156,042.21 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 7 จำนวน 130,373.76 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 8 จำนวน 1,296,654.96 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 9 จำนวน 1,213,487.58 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 10 จำนวน 1,145,288.54 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 11 จำนวน 1,139,879.36 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 13 จำนวน 804,351.27 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 14 จำนวน 710,136,72 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 15 จำนวน 555,004.89 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 17 จำนวน 409,907.23 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 18 จำนวน 1,285,923.89 ที่ 17 จำนวน 409,907.23 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 18 จำนวน 1,285,923.89 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 19 จำนวน 1,298,177.84 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 20 จำนวน 1,327,318.08 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 24 จำนวน 652,072.06 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 25 จำนวน 467,514.60 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 26 จำนวน 392,635.28 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 27 จำนวน 723,978.10 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 30 จำนวน 702,386.62 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 31 จำนวน 346,818.93 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 32 จำนวน 327,574.56 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 33 จำนวน 290,285.31 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 35 จำนวน 212,239.39 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 36 จำนวน 1,296,986.09 บาท จ่ายให้โจทก์ที่ 37 จำนวน 322,160.58 บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปีของต้นเงินของโจทก์แต่ละคน (โจทก์รวม 29 คน) นับแต่วันฟ้อง (ฟ้องวันที่ 27 กรกฎาคม 2547) เป็นต้นไปจนกว่าจะชำระให้โจทก์แต่ละคนเสร็จสิ้น คำขอนอกจากนี้ให้ยก
จำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา และโจทก์ที่ 1 อุทธรณ์คำสั่งต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า “ที่จำเลยอุทธรณ์ปัญหาประการแรกว่าลักษณะการทำงานของโจทก์แต่ละคนที่ท่าเรือกรุงเทพเป็นงานขนส่งตามระเบียบคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ เรื่อง มาตรฐานของสิทธิประโยชน์ของพนักงานรัฐวิสาหกิจ พ.ศ.2534 ข้อ 28 (2) คำพิพากษาศาลฎีกาในข้อนี้ไม่ชอบด้วยกฎหมายและจำเลยมีสิทธิอุทธรณ์คำพิพากษาศาลแรงงานกลางในปัญหาข้อนี้ใหม่ได้นั้น คดีนี้เมื่อศาลฎีกาได้มีคำพิพากษาวินิจฉัยไปครั้งหนึ่งแล้วว่า ลักษณะการทำงานของโจทก์รวม 29 คน ไม่ใช่งานขนส่งตามระเบียบคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ เรื่องมาตรฐานสิทธิประโยชน์ของพนักงานรัฐวิสาหกิจ พ.ศ.2534 ข้อ 28 (2) คำวินิจฉัยของศาลฎีกาในปัญหาข้อนี้ย่อมเป็นอันยุติ จำเลยจะรื้อฟื้นในประเด็นข้อกฎหมายนี้ที่ศาลฎีกาเคยวินิจฉัยไว้มาให้วินิจฉัยอีกไม่ได้ อุทธรณ์ของจำเลยในปัญหาข้อนี้จึงเป็นการดำเนินกระบวนพิจารณาซ้ำ ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 144 ประกอบด้วยมาตรา 246 และพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ.2522 มาตรา 31 ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย
มีปัญหาที่ต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของจำเลยในประการที่สองว่า ศาลแรงงานกลางไม่ฟังข้อเท็จจริงเพิ่มเติมจึงเป็นการไม่ปฏิบัติตามคำสั่งของศาลฎีกา คำพิพากษาศาลแรงงานกลางที่พิพากษาคดีนี้ใหม่ จึงไม่ชอบด้วยบทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 243 พระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ.2522 มาตรา 56 ประกอบมาตรา 31 หรือไม่ ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 104 บัญญัติให้ศาลมีอำนาจในอันที่จะวินิจฉัยว่า พยานหลักฐานที่คู่ความนำมาสืบนั้นจะเกี่ยวกับประเด็นและเป็นอันเพียงพอให้เชื่อฟังเป็นยุติได้หรือไม่ แล้วพิพากษาไปตามนั้น ซึ่งบทบัญญัติแห่งกฎหมายดังกล่าวนี้นำมาอนุโลมใช้กับคดีแรงงานด้วยตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจาณาคดีแรงงาน พ.ศ.2522 มาตรา 31 เมื่อศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้วว่าข้อเท็จจริงที่คู่ความนำสืบพยานมาก่อนมีคำพิพากษานั้นเพียงพอให้ฟังข้อเท็จจริงเพิ่มเติมเป็นยุติและพอวินิจฉัยได้แล้ว จึงวินิจฉัยคดีโดยไม่อนุญาตให้จำเลยนำสืบพยานเพิ่มเติมนั้นถือได้ว่าศาลแรงงานกลางได้ใช้ดุลพินิจวิเคราะห์พยานหลักฐานในการรับฟังข้อเท็จจริงคดีนี้แล้ว ทั้งไม่มีกรณีอันสมควรที่ศาลแรงงานกลางจะสั่งอนุญาตให้จำเลยนำสืบพยานเพิ่มเติมตามข้อกำหนดศาลแรงงานว่าด้วยการดำเนินกระบวนพิจารณาในศาลแรงงานข้อ 10 ด้วย คำสั่งและคำพิพากษาคดีนี้ใหม่ของศาลแรงงานกลางจึงชอบด้วยบทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 243 และพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ.2522 มาตรา 56 และมาตรา 31 แล้วอุทธรณ์ของจำเลยในปัญหาข้อนี้ฟังไม่ขึ้น
มีปัญหาที่ต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของจำเลยในประการที่สามว่า คำพิพากษาศาลแรงงานกลางที่คิดคำนวณเวลาทำงานล่วงเวลาเมื่อรวมเวลาทำงานปกติแล้วเท่ากับวันละ 24 ชั่วโมง โดยมิได้คำนวณค่าล่วงเวลาตามจำนวนชั่วโมงที่โจทก์แต่ละคนได้ทำงานล่วงเวลาจริงจึงไม่ชอบด้วยกฎหมายหรือไม่ การวินิจฉัยปัญหาข้อกฎหมายในข้อนี้ต้องอาศัยข้อเท็จจริงที่ศาลแรงงานกลางรับฟังเป็นยุติมาแล้วว่า โจทก์ทั้ง 29 คนทำงานล่วงเวลาในวันทำงานปกติกี่ครั้ง ครั้งละกี่ชั่วโมง รวมแต่ละเดือนและแต่ละปีในช่วงตั้งแต่วันที่ 23 กรกฎาคม 2545 ถึงวันที่ 31 ธันวาคม 2546 ตามเอกสารหมาย จ.2 ถึง จ.9, จ.11 ถึง จ.19, จ.21 ถึง จ.28 และ จ.30 ถึง จ.34 ซึ่งเป็นการคำนวณค่าล่วงเวลาที่โจทก์ทั้ง 29 คน ยังไม่ได้รับตามระเบียบคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ เรื่อง มาตรฐานของสิทธิประโยชน์ของพนักงานรัฐวิสาหกิจ พ.ศ.2534 ข้อ 20, 26 และ 27 ทั้งค่าล่วงเวลาที่คำนวณได้ในปี 2546 นั้น ก็ถูกต้องตรงกับตารางค่าล่วงเวลาเอกสารหมาย ล.1 ที่จำเลยอ้างส่งมาเกือบทุกคนยกเว้นเฉพาะโจทก์ที่ 6, ที่ 11 และที่ 13 เท่านั้น และโดยข้อเท็จจริงแล้วจำเลยกับโจทก์ทั้ง 29 คน ต่างก็ทราบและยอมรับข้อเท็จจริงซึ่งมีเอกสารหลักฐานแน่ชัดว่า จำเลยมีคำสั่งให้โจทก์ทั้ง 29 คน เข้าเวรทำงานล่วงเวลาในวันปกติและวันหยุดสำหรับระยะเวลาดังกล่าวมาข้างต้นในวันและเวลาใดแน่นอน ส่วนโจทก์ทั้ง 29 คน จะเข้าเวรทำงานล่วงเวลาตามคำสั่งครบถ้วนหรือไม่ ก็มีหลักฐานเอกสารการลงเวลาทำงานเป็นหลักฐานแน่ชัดอยู่แล้วซึ่งเป็นไปตามระเบียบการเกี่ยวกับการเบิกจ่ายค่าล่วงเวลาเอกสารท้ายคำให้การจำเลยหมายเลข 11 ดังนั้น ในบางวันบางเดือนโจทก์บางคนอาจจะต้องเข้าเวรทำงานตามคำสั่งของจำเลยรวมเป็นเวลา 24 ชั่วโมงได้ตามที่ปรากฏจริง และเมื่อโจทก์ทั้ง 29 คน ได้เข้าเวรทำตามคำสั่งของจำเลยแล้ว การเข้าเวรในลักษณะดังกล่าวมานี้ย่อมถือได้ว่าเป็นการทำงานนอกเวลาทำงานปกติ จำเลยจึงต้องจ่ายค่าล่วงเวลาให้แก่โจทก์ทั้ง 29 คน เต็มตามระยะเวลาที่เข้าเวรเพื่อทำงานล่วงเวลา จำเลยะจ่ายค่าล่วงเวลาโดยคำนวณเฉพาะเวลาที่โจทก์ได้ปฏิบัติงานจริงเท่านั้น โดยไม่ยอมจ่ายค่าล่วงเวลาเต็มตามระยะเวลาที่โจทก์ทั้ง 29 คน ต้องอยู่เวรรอปฏิบัติงานย่อมไม่เป็นธรรมและไม่ชอบด้วยกฎหมาย คำพิพากษาศาลแรงงานกลางในปัญหาข้อนี้จึงชอบด้วยกฎหมายแล้ว อุทธรณ์ของจำเลยในปัญหาข้อนี้ฟังไม่ขึ้น
มีปัญหาที่ต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของจำเลยในประการสุดท้ายว่า การกำหนดอัตราค่าล่วงเวลาตามคำสั่งคณะกรรมการการท่าเรือแห่งประเทศไทยที่ 18/2538 และที่ 7/2543 และตามคำสั่ง่ประธานคณะกรรมการการท่าเรือแห่งประเทศไทยที่ 1/2546 เอกสารท้ายคำให้การของจำเลยหมายเลข 7, 8 และ 9 เป็นคำสั่งที่ชอบด้วยกฎหมายหรือไม่ และไม่อยู่ในบังคับของระเบียบของคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ เรื่อง มาตรฐานของสิทธิประโยชน์ของพนักงานรัฐวิสาหกิจ พ.ศ.2534 เอกสารท้ายคำให้การของจำเลยหมายเลข 6 หรือไม่ ข้อเท็จจริงปรากฏตามคำสั่งคณะกรรมการการท่าเรือแห่งประเทศไทยที่ 18/2534 เอกสารท้ายคำให้การของจำเลยหมายเลข 7 ว่าเป็นการออกคำสั่งโดยอาศัยอำนาจตามมาตรา 29 (4) ของพระราชบัญญัติการท่าเรือแห่งประเทศไทย พ.ศ.2494 ส่วนคำสั่งคณะกรรมการการท่าเรือแห่งประเทศไทยที่ 7/2543 และคำสั่งประธานคณะกรรมการการท่าเรือแห่งประเทศไทยที่ 1/2546 เป็นคำสั่งเปลี่ยนแปลงอัตราค่าล่วงเวลาเพิ่มขึ้นจากคำสั่งฉบับแรก ดังนั้นคำสั่งทั้งสามฉบับดังกล่าวนี้จึงเป็นคำสั่งที่ชอบด้วยกฎหมาย แต่คำสั่งทั้งสามฉบับนี้เป็นคำสั่งกำหนดอัตราค่าล่วงเวลาที่ใช้บังคับเฉพาะกับพนักงานของจำเลยเท่านั้นส่วนระเบียบคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ เรื่อง มาตรฐานของสิทธิประโยชน์ของพนักงานรัฐวิสาหกิจ พ.ศ.2534 ตามเอกสารท้ายคำให้การของจำเลยหมายเลข 6 นั้น ออกโดยอาศัยอำนาจตามความในมาตรา 11 (1) และมาตรา 11 วรรคสอง แห่งพระราชบัญญัติพนักงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ พ.ศ.2534 ด้วยความเห็นชอบของคณะรัฐมนตรี ซึ่งใช้บังคับกับทุกรัฐวิสาหกิจรวมทั้งจำเลยด้วย คำสั่งทั้งสามฉบับของจำเลยดังกล่าวข้างต้นจึงต้องอยู่ในบังคับของระเบียบคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ดังกล่าวด้วยเช่นกัน ซึ่งระเบียบคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ดังกล่าวนี้ได้กำหนดถึงการจ่ายค่าล่วงเวลาให้แก่พนักงานที่ทำงานนอกเวลาทำงานปกติตามข้อ 25, 26 และ 30 แต่ไม่จ่ายค่าล่วงเวลาให้แก่พนักงานที่ทำงานเข้าลักษณะงานที่ระบุไว้ในข้อที่ 28 ดังนั้น เมื่อศาลฎีกาได้มีคำวินิจฉัยแล้วว่า ลักษณะการทำงานของโจทก์รวม 29 คน ไม่ใช่งานขนส่งตามระเบียบคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ เรื่อง มาตรฐานสิทธิประโยชน์ของพนักงานรัฐวิสาหกิจ พ.ศ.2534 ข้อ 28 (2) จำเลยจึงต้องจ่ายค่าล่วงเวลาให้แก่โจทก์ทั้ง 29 คน ตามคำพิพากษาศาลแรงงานกลาง อุทธรณ์ของจำเลยในปัญหาข้อนี้ฟังไม่ขึ้นเช่นเดียวกัน
สำหรับอุทธรณ์ของจำเลยในข้อ 4.7 และ 4.8 ที่ว่า เมื่อคำนวณชั่วโมงที่โจทก์แต่ละคนทำงานจริงแล้ว จำเลยจะจ่ายค่าล่วงเวลาให้แก่โจทก์แต่ละคนน้อยกว่าที่จำเลยเหมาจ่ายเป็นภาค โดยจำเลยจ่ายค่าเบี้ยเลี้ยงให้แก่โจทก์แต่ละคนอีก 6,000 บาท ต่อเดือน และจำเลยคำนวณค่าล่วงเวลาของโจทก์ที่ 6 เป็นตัวอย่างมาว่า จำเลยจ่ายค่าล่วงเวลาปี พ.ศ.2545 ถึง 2547 เกินป 66,057.50 บาท ทั้งปัญหาเรื่องการจ่ายค่าล่วงเวลาส่งผลกระทบต่อจำเลยอาจถึงเลิกกิจการ และรัฐวิสาหกิจอื่นที่มีงานลักษณะเดียวกับจำเลยส่งผลกระทบถึงฐานะทางเศรษฐกิจของประเทศชาตินั้น ล้วนเป็นอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริงที่ศาลแรงงานกลางรับฟังมาในเรื่องจำนวนชั่วโมงทำงานล่วงเวลาของโจทก์แต่ละคน ต้องห้ามอุทธรณ์ตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ.2522 มาตรา 54 วรรคหนึ่ง ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย
มีปัญหาที่ต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์คำสั่งของโจทก์ที่ 1 ว่า สิทธิเรียกร้องเงินค่าเช่าที่ดินตามสัญญาเช่าเลขที่ ทด. 532/2552, ด. 001/2551 และ ทด. 550/2552 เป็นทรัพย์สินของจำเลยหรือไม่ และไม่อยู่ในความรับผิดแห่งการบังคับคดีตามพระราชบัญญัติการท่าเรือแห่งประเทศไทย พ.ศ.2494 มาตรา 14 หรือไม่ สิทธิตามสัญญาเช่าเป็นทรัพย์สินตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 138 ดังนั้น สิทธิเรียกร้องเงินค่าเช่าทั้งสามฉบับดังกล่าวของจำเลยซึ่งเป็นสิทธิตามสัญญาเช่าอย่างหนึ่งด้วย จึงเป็นทรัพย์สินของจำเลย และตามพระราชบัญญัติการท่าเรือแห่งประเทศไทย พ.ศ.2494 มาตรา 14 บัญญัติว่า “ทรัพย์สินของการท่าเรือแห่งประเทศไทยย่อมไม่อยู่ในความรับผิดแห่งการบังคับคดี” สิทธิเรียกร้องเงินค่าเช่าทั้งสามฉบับของจำเลยจึงไม่อยู่ในความรับผิดแห่งการบังคับคดีตามบัญญัติแห่งกฎหมายดังกล่าวมาข้างต้น และแม้ว่าสิทธิเรียกร้องเงินค่าเช่าทั้งสามฉบับนี้จะยังไม่เป็นรายได้ของรัฐตามพระราชบัญญัติการท่าเรือแห่งประเทศไทย พ.ศ.2494 มาตรา 39 แต่ก็เป็นรายได้อันเป็นทรัพย์สินของจำเลย ส่วนคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 8240/2549 ที่โจทก์ที่ 1 อ้างมานั้นเป็นเรื่องสิทธิเรียกร้องเงินค่าขนส่งตามสัญญาจ้างขององค์กรการรับส่งสินค้าพัสดุภัณฑ์ (ร.ส.พ.) เป็นรายได้ของรัฐอันเป็นทรัพย์สินของแผ่นดิน หรือไม่ ซึ่งไม่ตรงกับประเด็นของคดีนี้ ที่ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งงดการอายัดสิทธิเรียกร้องเงินค่าเช่าที่ดินตามสัญญาเช่าทั้งสามฉบับของจำเลยตามเจ้าพนักงานบังคับคดีนั้นชอบด้วยกฎหมายแล้ว อุทธรณ์ของโจทก์ที่ 1 ฟังไม่ขึ้น”
พิพากษายืน
