แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ในกรณีที่คู่ความยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งศาลชั้นต้น ที่ปฏิเสธไม่ยอมรับอุทธรณ์เพราะยื่นเกินกำหนดเวลานั้นเมื่อศาลอุทธรณ์ได้มีคำสั่งยืนตามคำปฏิเสธของศาลชั้นต้นหรือมีคำสั่งให้รับอุทธรณ์แล้ว คำสั่งของศาลอุทธรณ์ย่อมเป็นที่สุดตาม ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 236คู่ความจะฎีกาต่อไปมิได้
ย่อยาว
คดีนี้ ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยแพ้คดี ได้อ่านคำพิพากษาให้จำเลยฟังเมื่อวันที่ 31 มกราคม พ.ศ. 2496 จำเลยยื่นอุทธรณ์ในวันที่ 3 มีนาคม พ.ศ. 2496ศาลชั้นต้นสั่งว่า อุทธรณ์ของจำเลยขาดอายุความ จึงไม่รับ
จำเลยอุทธรณ์คำสั่งที่ไม่รับอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์เห็นว่า ศาลชั้นต้นไม่รับอุทธรณ์ชอบแล้ว ให้ยกคำร้องอุทธรณ์คำสั่งของจำเลยเสีย
จำเลยฎีกาต่อมา
ศาลฎีกาประชุมปรึกษาแล้ว ในกรณีที่คู่ความยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งศาลชั้นต้น ที่ปฏิเสธไม่ยอมรับอุทธรณ์นี้ เมื่อศาลอุทธรณ์มีคำสั่งยืนตามคำปฏิเสธของศาลชั้นต้น หรือมีคำสั่งให้รับอุทธรณ์แล้ว คำสั่งศาลอุทธรณ์ย่อมเป็นที่สุดตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 236 คู่ความจะฎีกาต่อไปไม่ได้
จึงให้ยกฎีกาของจำเลยเสีย
