แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยกระทำผิดเมื่อวันที่ 23 กรกฎาคม 2503 เวลากลางคืนหลังเที่ยง ทางพิจารณาก็ได้ความว่าจำเลยกระทำผิดในคืนเดียวกันนั้น แต่เป็นเวลา 3.00 น. ของวันรุ่งขึ้นแล้ว เวลาที่ผิดกันเพียงเท่านี้ไม่ใช่ข้อสาระสำคัญในคดี และเมื่อจำเลยมิได้หลงสู้คดีด้วยแล้ว ก็ไม่เป็นเหตุให้ต้องยกฟ้อง.
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า เมื่อวันที่ ๒๓ กรกฎาคม ๒๕๐๓ เวลากลางคืนหลังเที่ยง จำเลยมีปืนเป็นอาวุธบุกรุกเข้าไปในห้องนอนของนางเอื้อน จันทนู แล้วใช้ปืนขู่เข็ญ ว่าจะให้กำลังประทุษร้ายเพื่อประโยชน์แก่การที่จะกระทำอนาจารนางเอื้อน ของให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๓๖๔,๓๖๕
จำเลยให้การปฎิเสธตลอดข้อหา
ศาลขั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๓๖๕ ให้จำคุกและปรับ แต่โทษจำให้รอไว้
จำเลยอุทธรณื ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนจำเลยฎีกาว่าดจทก์ฟ้องผิดวัน ขอให้ยกฟ้อง
ศาลฎีกาวินิจฎัยว่า คดีนี้ โจทก์บรรยายฟ้องว่า เหตุเกิดเมื่อวันที่ ๒๓ กรกฎาคม ๒๕๐๓ เวลากลางคืนหลังเที่ยง ข้อเท็จจริงตามที่ปรากฎในการพิจารณาได้ความว่าจำเลยกระทำผิดในคืนเดียวกันกับคืนที่โจทก์กล่าวหาจำเลยนั่นเอง แต่เวลากระทำผิดเป็ฯเวลา ๓.๐๐ น.ของวันรุ่งขึ้น ผิดเวลาที่โจทก์ฟ้องไปเพียง ๓ ชั่วโมงเท่านั้น ยังไม่ใช่ข้อสารสำคัญในคดี และเฉพาะคดีนี้เห็ฯได้ชัดว่า วันเวลาที่โจทก์กล่าวในฟ้องไม่ทำให้จำเลยเข้าใจวันเวลาที่ตนถูกกล่าวหาผิด ขั้นพิจารณาจำเลยนำสืบอ้างฐานที่อยู่ตลอดคืนที่โจทก์กล่าวหา-จนรุ่งเช้า มิได้หลงสู้คดีแต่อย่างใด จึงไม่เป็นเหตุถึงกับต้องยกฟ้อง ตามนัยฎีกาที่ ๔๔๓/๒๔๘๙ พิพากษายืน.
