แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ฟ้องว่า จำเลยใช้เท้าเตะผู้เสียหายหนึ่งทีถูกขมับซ้ายบวมนูนจนสลบไปชั่วครู่หนึ่ง ปรากฏตามใบชันสูตรซึ่งระบุว่ามีแผลบวมนูนที่ขมับร่วมประมาณ 7 วันหายดังนี้ ยังแปลไม่ได้ว่า โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทำร้ายผู้เสียหายถึงบาดเจ็บตาม ม.254
เพียงแต่ปรากฏว่ามีแผลบวมนั้นที่ขมับรักษาประมาณ 7 วันหายยังเรียกไม่ได้ว่าถึงบาดเจ็บการที่ผู้เสียหายลอบไปชั่วครู่หนึ่งนั้น ก็ไม่ถือว่าเป็นการทำร้ายถึงบาดเจ็บตามกฎหมาย
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยใช้เท้าเตะนายทองตีหนึ่งที ถูกขมับซ้ายบวมนูนจนสลบไปชั่วครู่หนึ่ง ปรากฎตามใบชันสูตรท้ายฟ้องขอให้ลงโทษตาม ม.๒๕๔
จำเลยรับสารภาพ
ศาลชั้นต้นฟังว่า จำเลยเตะผู้เสียหายสลบไปชั่วครู่หนึ่งจริงจำเลยคงผิดตาม ม.๓๓๘ (๓) จะลงโทษตาม ม.๒๕๔ ไม่ได้เพราะโจทก์ไม่ได้ฟ้องว่าจำเลยทำร้ายผู้เสียหายถึงบาดเจ็บและเหตุที่ผู้เสียหายขาดความรู้สึกไปชั่วคราวก็เรียกไม่ได้ว่าบาดเจ็บตามกฎหมาย จึงให้ปรับจำเลย ๓๐ บาท
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามศาลชั้นต้น
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า ตามฟ้องของโจทก์แปลไม่ได้ว่า โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทำร้ายผู้เสียหายถึงบาดเจ็บ และตามใบชันสูตรบาดแผลปรากฎเพียงว่า มีแผลบวมนูนที่ขมับรักษาประมาณ ๗ วันหายยังเรียกไม่ได้ว่าถึงบาดเจ็บ การที่ผู้เสียหายสลบไปชั่วครู่หนึ่งนั้น ก็ถือไม่ได้ว่าเป็นการทำร้ายถึงบาดเจ็บตามกฎหมาย จึงพิพากษายืน
