แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ผู้เสียหายถูกฟันด้วยมีดบาดแผลที่ริมฝีปากล่าง บน ริมจมูก และหลังมือซ้ายกว้างแผลละ 1/3 เซ็นติเมตร ยาว 2 – 3 1/3 เซ็นติเมตร แพทย์ลงความเห็นว่ารักษาประมาณ 21 วัน ผู้เสียหายเบิกความว่า รักษาตัวในโรงพยาบาล 21 วัน แล้วกับไปอยู่บ้านก็ยังไม่หายดี เช่นนี้ ย่อมพอที่จะฟังได้ว่า ป่วยเจ็บด้วยอาการทุกขเวทนาเกินว่า 20 วัน
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยใช้มีดฟันนางโหนดหลายทีจนเป็นเหตุให้เกิดอันตรายแก่กายถึงบาดเจ็บสาหัสถึงทุพพลภาพ ป่วยเจ็บด้วยอาการประกอบด้วยทุกขเวทนาเกินกว่า ๒๐ วัน ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๙๗
จำเลยให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นจำคุกจำเลย ๒ ปี ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๙๗
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์เห็นว่าไม่ได้รับอันตรายสาหัสพิพากษาแก้ให้จำคุกจำเลย ๑ ปี ๖ เดือน ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๙๕
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า ตามรายงานชันสูตรบาดแผลท้ายฟ้อง มีบาดแผล ๕ แห่ง เฉพาะที่ริมฝีปากล่าง ริมฝีปากบน ริมจมูก และหลังมือซ้ายนั้นกว้างแผลละ ๑/๓ เซ็นติเมตร ยาวแผลละ ๒ เซ็นติเมตร ถึง ๓ ๑/๓ เซ็นติเมตร แพทย์ลงความเห็นว่า ถูกของแข็งมีคม รักษาประมาณ ๒๑ วัน และผู้เสียหายเบิกความว่ารักษาตัวในโรงพยาบาล ๒๑ วัน แล้วออกไปอยู่บ้านก็ยังไม่หายดี ตามจำเลยและขนาดของบาดแผลประกอบกับที่ผู้เสียหายรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลถึง ๒๑ วันก็ยังไม่หาย เช่นนี้ ย่อมพอที่จะให้ฟังได้ว่า ป่วยเจ็บด้วยอาการทุกขเวทนาเกินกว่า ๒๐ วัน ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๙๗(๘) แล้ว
พิพากษาแก้ว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๙๗(๘) ให้จำคุกไว้ ๒ ปี
