แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ตามบทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 221กฎหมายมอบให้เป็นดุลพินิจอันเด็ดขาดของผู้พิพากษาผู้มีคำสั่งอนุญาตให้ฎีกา (วินิจฉัยโดยที่ประชุมใหญ่ครั้งที่1/2523)
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติอาวุธปืน ฯลฯ
จำเลยให้การรับสารภาพ
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามฟ้องลงโทษฐานมีอาวุธปืนและเครื่องกระสุนปืนโดยไม่รับอนุญาต จำคุก 1 ปี ฐานพกพาปืนไปในทางสาธารณะ จำคุก 6 เดือน รวมจำคุก 1 ปี 6 เดือน รับลดกึ่ง จำคุก 9 เดือนของกลางริบ
จำเลยอุทธรณ์ขอให้รอการลงโทษ หรือลดโทษแก่จำเลย
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฎีกา โดยผู้พิพากษาซึ่งลงชื่อเป็นองค์คณะในคำพิพากษาศาลชั้นต้นอนุญาตให้ฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่าในคดีซึ่งแต่ละกระทงความผิดคู่ความต้องห้ามฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงและผู้พิพากษาดังที่ระบุไว้ในประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 221 ได้มีคำสั่งอนุญาตให้ฎีกา โดยพิเคราะห์เห็นว่า ข้อความที่ตัดสินนั้นเป็นปัญหาสำคัญอันควรสู่ศาลสูงสุดเช่นคดีนี้จะถือว่าเป็นดุลพินิจที่เด็ดขาด หรือว่าศาลฎีกายังมีอำนาจพิเคราะห์อีกชั้นหนึ่งว่าเป็นปัญหาสำคัญเช่นนั้นจริงหรือไม่ โดยที่ประชุมใหญ่มีมติว่า ตามบทบัญญัติแห่งมาตรา 221นั้น กฎหมายมอบให้เป็นดุลพินิจอันเด็ดขาดของผู้พิพากษาผู้มีคำสั่งอนุญาตให้ฎีกา
ส่วนปัญหาตามฎีกาของจำเลยนั้นวินิจฉัยว่า ยังไม่เป็นเหตุผลเพียงพอที่จะเปลี่ยนแปลงดุลพินิจของศาลล่างทั้งสองซึ่งได้พิพากษาต้องกันที่ไม่รอการลงโทษให้จำเลย
พิพากษายืน
