แหล่งที่มา : เนติบัณฑิตยสภา
ย่อสั้น
คำสั่งของศาลล้มละลายกลางที่ยกคำร้องของผู้ร้องที่ขอให้เพิกถอนการขายสิทธิเรียกร้องของเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ผู้คัดค้านมิใช่คำสั่งอย่างหนึ่งอย่างใดที่ต้องด้วยข้อยกเว้นให้อุทธรณ์ได้ตาม พ.ร.บ.ล้มละลายและวิธีพิจารณาคดีล้มละลาย พ.ศ.2542 มาตรา 24 วรรคสอง (1) ถึง (5) จึงต้องห้ามมิให้อุทธรณ์
ย่อยาว
คดีสืบเนื่องมาจากศาลล้มละลายกลางมีคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์ของบริษัทเงินทุนมหาสมุทร จำกัด (ลูกหนี้) เด็ดขาดเมื่อวันที่ 12 พฤษภาคม 2546 ต่อมาวันที่ 25 กรกฎาคม 2549 ผู้คัดค้านได้ขายสิทธิเรียกร้องของลูกหนี้ผู้ล้มละลายซึ่งรวมทั้งหนี้ที่ผู้ร้องเป็นลูกหนี้แห่งสิทธิเรียกร้องดังกล่าวไปตามมติที่ประชุมเจ้าหนี้ตามมาตรา 123 แห่งพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ.2483
ผู้ร้องยื่นคำร้องว่า เมื่อวันที่ 28 สิงหาคม 2549 ผู้ร้องยื่นคำร้องต่อผู้คัดค้านขอให้เพิกถอนการขายสิทธิเรียกร้อง ผู้คัดค้านมีคำสั่งยกคำร้องในวันที่ 29 สิงหาคม 2549 ผู้รับมอบอำนาจของผู้ร้องลงชื่อรับทราบคำสั่งในวันที่ 4 กันยายน 2549 การขายสิทธิเรียกร้องโดยผู้คัดค้านดังกล่าวไม่ชอบด้วยกฎหมายเนื่องจากพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ.2483 มาตรา 123 มิได้ให้อำนาจผู้คัดค้านขายสิทธิเรียกร้องของลูกหนี้และสิทธิเรียกร้องมิใช่ทรัพย์สิน โดยผู้คัดค้านต้องดำเนินการทวงหนี้ตามมาตรา 119 เท่านั้น และผู้คัดค้านมิได้แจ้งการขายสิทธิเรียกร้องให้ผู้ร้องซึ่งเป็นลูกหนี้แห่งสิทธิเรียกร้องทราบ การกระทำของผู้คัดค้านจึงขัดต่อกฎหมาย ขอให้ศาลมีคำสั่งเพิกถอนการขายสิทธิเรียกร้องดังกล่าวเฉพาะส่วนที่เกี่ยวข้องกับผู้ร้อง
ผู้คัดค้านยื่นคำคัดค้านว่า ผู้ร้องเป็นหนี้ลูกหนี้ตามคำพิพากษาของศาลแพ่งกรุงเทพใต้ คดีหมายเลขแดงที่ ย.754/2544 ผู้คัดค้านมีสิทธิบังคับคดีได้โดยมิจำต้องทวงหนี้ตามมาตรา 119 ก่อน และหากไม่ประสงค์บังคับคดีเองก็สามารถขายสิทธิเรียกร้องที่มีต่อผู้ร้องให้แก่บุคคลอื่นได้ ทั้งการขายสิทธิเรียกร้องดังกล่าวเป็นการขายตามมติที่ประชุมเจ้าหนี้ตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ.2483 มาตรา 123 และเป็นการขายโดยวิธีอื่นนอกจากการขายทอดตลาด จึงไม่จำต้องแจ้งให้ผู้ร้องทราบ ทั้งได้มีการประกาศขายสิทธิเรียกร้องดังกล่าวในหนังสือพิมพ์รายวันฉบับลงวันที่ 25 มิถุนายน 2549 แล้ว นอกจากนี้ที่ผู้ร้องยื่นคำร้องต่อผู้คัดค้านเมื่อวันที่ 28 สิงหาคม 2549 ขอให้เพิกถอนการขายสิทธิเรียกร้อง ถือได้ว่าผู้ร้องทราบถึงการขายดังกล่าวในวันยื่นคำร้องนั้น แต่ผู้ร้องยื่นคำร้องต่อศาลเป็นคดีนี้เมื่อวันที่ 18 กันยายน 2549 จึงเกินระยะเวลา 14 วัน ตามมาตรา 146 ขอให้ยกคำร้อง
ศาลล้มละลายกลางมีคำสั่งยกคำร้อง ค่าฤชาธรรมเนียมให้เป็นพับ
ผู้ร้องอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีล้มละลายวินิจฉัยว่า “เห็นว่า คำสั่งของศาลล้มละลายกลางที่ยกคำร้องของผู้ร้องที่ขอให้เพิกถอนการขายสิทธิเรียกร้องของผู้คัดค้านนั้น มิใช่คำสั่งอย่างหนึ่งอย่างใดที่ต้องด้วยข้อยกเว้นให้อุทธรณ์ได้ตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลล้มละลายและวิธีพิจารณาคดีล้มละลาย พ.ศ.2542 มาตรา 24 วรรคสอง (1) ถึง (5) อุทธรณ์ของผู้ร้องจึงต้องห้ามมิให้อุทธรณ์ ที่ศาลล้มละลายกลางมีคำสั่งรับอุทธรณ์ของผู้ร้องมาจึงไม่ชอบ ทั้งศาลฎีกาพิจารณาแล้วไม่มีกรณีจำเป็นต้องแก้ไขข้อผิดพลาดตามมาตรา 26 วรรคสี่ ศาลฎีกาจึงไม่รับวินิจฉัย”
พิพากษายกอุทธรณ์ของผู้ร้อง คืนค่าธรรมเนียมศาลทั้งหมดในชั้นนี้ให้แก่ผู้ร้อง ค่าฤชาธรรมเนียมอื่นนอกจากนี้ให้เป็นพับ
