แหล่งที่มา : สำนักวิชาการ
ย่อสั้น
โจทก์ทำงานในตำแหน่งผู้ชำนาญงาน มีหน้าที่ตรวจสอบคุณสมบัติของแบตเตอรี่และแผ่นธาตุที่ใช้ผลิตแบตเตอรี่ ซึ่งเป็นหน้าที่สำคัญเกี่ยวกับการตรวจสอบคุณภาพของแบตเตอรี่อันเป็นสินค้าที่จำเลยผลิต การเข้ามาปฏิบัติหน้าที่ด้วยอาการเมาสุรา ย่อมทำให้การปฏิบัติหน้าที่บกพร่องและอาจก่อให้เกิดความเสียหายแก่สินค้าของจำเลยได้ ดังนั้น แม้ผู้บังคับบัญชาของโจทก์จะไม่ให้โจทก์เข้าทำงานและให้กลับบ้านไป แต่การที่โจทก์เข้ามาปฏิบัติหน้าที่ด้วยอาการเมาสุราก็เป็นการฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลยกรณีร้ายแรง จำเลยจึงเลิกจ้างโจทก์ได้โดยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยตาม พ.ร.บ.คุ้มครองแรงงานฯ มาตรา 119 (4) และเลิกจ้างโจทก์ได้โดยมิพักต้องบอกกล่าวล่วงหน้าตาม ป.พ.พ. มาตรา 583
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยประกอบกิจการผลิตแบตเตอรี่ โจทก์เข้าทำงานกับจำเลยเมื่อเดือนเมษายน 2536 ตำแหน่งผู้ชำนาญงานชั้นหนึ่งฝ่ายประกันคุณภาพ ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ 7,761 บาท กำหนดจ่ายค่าจ้างทุกวันสิ้นเดือน ต่อมาวันที่ 12 ธันวาคม 2548 จำเลยมีคำสั่งเลิกจ้างโจทก์โดยโจทก์ไม่มีความผิดและไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้า จำเลยจึงต้องจ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าให้แก่โจทก์นับแต่วันที่ 12 ธันวาคม 2548 จนถึงวันที่ 31 มกราคม 2549 รวม 50 วัน คิดเป็นเงิน 12,935 บาท โจทก์ทำงานกับจำเลยจนถึงวันเลิกจ้างเป็นเวลา 12 ปีเศษ จึงต้องจ่ายค่าชดเชยเท่ากับค่าจ้างอัตราสุดท้าย 300 วัน คิดเป็นเงิน 77,610 บาท จำเลยเลิกจ้างโจทก์โดยไม่เป็นธรรม โจทก์ขอคิดค่าเสียหายเป็นเงิน 100,000 บาท ขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม 100,000 บาท สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า 12,935 บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี ของต้นเงินทั้งสองจำนวนดังกล่าว นับแต่วันฟ้องไปจนกว่าจะชำระเสร็จและจ่ายค่าชดเชย 77,610 บาท พร้อมดอกเบี้ยร้อยละ 15 ต่อปี ของต้นเงินจำนวนดังกล่าว นับแต่วันเลิกจ้างไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์
จำเลยให้การว่า เมื่อเดือนธันวาคม 2548 โจทก์ขอทำงานในวันที่ 11 ธันวาคม 2548 ซึ่งเป็นวันหยุดประจำสัปดาห์ แต่โจทก์มาทำงานสายโดยมาถึงเวลา 10.24 นาฬิกา และอยู่ในสภาพเมาสุรา ไม่พร้อมที่จะทำงานได้ ผู้บังคับบัญชาของโจทก์และเพื่อนร่วมงานจึงให้โจทก์ออกจากบริเวณโรงงานและไม่ให้โจทก์ทำงานในวันดังกล่าว ต่อมาในวันที่ 12 ธันวาคม 2548 จำเลยได้มีหนังสือเลิกจ้างโจทก์เพราะเห็นว่าพฤติกรรมดังกล่าวของโจทก์เป็นการฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลยซึ่งถือว่าเป็นกรณีร้ายแรง และระหว่างที่โจทก์ทำงานเป็นลูกจ้างจำเลย โจทก์ฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลยหลายครั้ง กล่าวคือวันที่ 15 กันยายน 2543 โจทก์ขาดงานทำให้งานทดสอบแบตเตอรี่เสียหาย วันที่ 26 มีนาคม 2545 เมาสุราในขณะปฏิบัติหน้าที่ วันที่ 22 กันยายน 2545 ละทิ้งหน้าที่ไปดื่มสุราและกลับเข้ามาทำงานในสภาพมึนเมา วันที่ 19 เมษายน 2546 ละทิ้งหน้าที่ออกไปดื่มเบียร์นอกโรงงาน วันที่ 9 มกราคม 2547 ละทิ้งหน้าที่ออกไปนอกโรงงาน วันที่ 10 มกราคม 2547 ละทิ้งหน้าที่ออกไปนอกโรงงานและกลับเข้ามาทำงานหลังจากเวลาเลิกทำงานและมีสภาพมึนเมา วันที่ 5 วันที่ 6 กรกฎาคม 2547 และวันที่ 18 กรกฎาคม 2548 โจทก์ขาดงานโดยไม่แจ้งเหตุ เป็นผลทำให้แบตเตอรี่ของจำเลยเสียหาย และวันที่ 29 พฤศจิกายน 2548 ละทิ้งหน้าที่ออกไปนอกโรงงาน จำเลยได้ตักเตือนเป็นหนังสือแล้ว จำเลยจึงมีสิทธิเลิกจ้างโจทก์โดยไม่ต้องจ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า ค่าชดเชยและไม่ถือว่าเป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม จำเลยจึงไม่ต้องจ่ายค่าเสียหายให้แก่โจทก์ ขอให้ยกฟ้อง
ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยจ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า 12,935 บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี นับแต่วันฟ้อง และจ่ายค่าชดเชย 77,610 บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 15 ต่อปี นับแต่วันเลิกจ้าง (วันที่ 12 ธันวาคม 2548) จนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์ คำขออื่นขอให้ยก
จำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า “…ระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลย หมวดที่ 11 วินัยและมาตรการทางวินัย ส่วนที่ 2 การลงโทษ ข้อ 8 (15) ระบุให้จำเลยเลิกจ้างลูกจ้างได้โดยไม่ต้องตักเตือนก่อนเพราะถือว่าเป็นความผิดร้ายแรงและไม่จ่ายค่าชดเชยหากลูกจ้าง “ดื่มสุราเครื่องดองของเมาในที่ทำการหรือบริเวณบริษัทฯ ในเวลาทำงานหรือเข้ามาปฏิบัติหน้าที่ด้วยความมึนเมา” ทั้งโจทก์ทำงานในตำแหน่งผู้ชำนาญงาน มีหน้าที่ตรวจสอบคุณสมบัติของแบตเตอรี่และแผ่นธาตุที่ใช้ผลิตแบตเตอรี่ซึ่งเป็นหน้าที่สำคัญเกี่ยวกับการตรวจสอบคุณภาพของแบตเตอรี่อันเป็นสินค้าที่จำเลยผลิต การเข้ามาปฏิบัติหน้าที่ด้วยอาการเมาสุรา ย่อมทำให้การปฏิบัติหน้าที่บกพร่องและอาจก่อให้เกิดความเสียหายแก่สินค้าของจำเลยได้ การฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานดังกล่าวจึงถือได้ว่าเป็นกรณีร้ายแรง ดังนั้น แม้ผู้บังคับบัญชาของโจทก์จะไม่ให้โจทก์เข้าทำงานและให้กลับบ้านไปก็ตาม แต่การที่โจทก์เข้ามาปฏิบัติหน้าที่ด้วยอาการเมาสุราก็เป็นการฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลย หมวดที่ 11 วินัยและมาตรการทางวินัยส่วนที่ 2 การลงโทษ ข้อ 8 (15) ซึ่งเป็นความผิดวินัยกรณีร้ายแรง จำเลยจึงเลิกจ้างโจทก์ได้โดยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 มาตรา 119 (4) ทั้งจำเลยเลิกจ้างโจทก์ได้โดยมิต้องบอกกล่าวล่วงหน้าตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 583 คดีจึงไม่จำต้องวินิจฉัยต่อไปว่า การที่โจทก์ละทิ้งหน้าที่เป็นเหตุให้จำเลยเลิกจ้างเป็นการกระทำผิดซ้ำคำเตือนหรือไม่ เพราะไม่ทำให้ผลคดีเปลี่ยนแปลง อุทธรณ์ของจำเลยฟังขึ้น”
พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง
