แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จำเลยให้ ต. เช่าช่วงบ้านพิพาทขณะสัญญาเช่าระหว่างโจทก์จำเลยฉบับเดิมซึ่งจำเลยมีสิทธิให้เช่าช่วงได้ยังมีผลบังคับ และที่จำเลยให้เช่าช่วงเกินกำหนดเวลาตามสัญญาเช่าฉบับเดิมก็เพราะเชื่อว่าโจทก์จะต่อสัญญาเช่าและอนุญาต ให้เช่าช่วงได้เช่นเดิมทั้งตามสัญญาที่จำเลยให้ ต.เช่าช่วงก็มีเงื่อนไขว่าจำเลยมีสิทธิให้ ต. ออกไปก่อนครบกำหนดเวลาได้ แสดงว่าถ้าโจทก์ไม่อนุญาตให้เช่าช่วงจำเลยก็ไม่ยินยอมให้ ต. เช่าช่วงต่อไปได้ซึ่งจำเลยก็ได้ขับไล่ ต. อันถือได้ว่าเป็นการเลิกสัญญาให้เช่าช่วงแล้ว กรณียังไม่พอฟังว่าจำเลยผิดสัญญาเช่าต่อโจทก์
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า โจทก์ให้จำเลยเช่าบ้าน จำเลยนำบ้านดังกล่าวไปให้นายเต็กเช่าช่วง เป็นการผิดสัญญา และจำเลยค้างชำระค่าเช่า โจทก์มีหนังสือบอกเลิการเช่าแล้วจำเลยไม่ยอมออกไป ขอให้พิพากษาขับไล่จำเลยและส่งมอบบ้านเช่าคืน
จำเลยให้การต่อสู้คดีหลายประการ กับต่อสู้ว่าโจทก์อนุญาตให้จำเลยนำบ้านให้เช่าช่วงได้ และเมื่อครบกำหนดเวลาที่โจทก์อนุญาตให้เช่าช่วง จำเลยได้ขออนุญาตโจทก์เพื่อให้เช่าช่วงเช่นที่เคยกระทำมา แต่โจทก์ไม่ยินยอม จำเลยจึงได้ฟ้องขับไล่ผู้เช่าช่วงโจทก์ไม่มีสิทธิบอกเลิกการเช่า
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์ในปัญหาข้อกฎหมาย
ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่ากรณีจำเลยเอาบ้านที่เช่าจากโจทก์ให้เช่าช่วงเป็นการผิดสัญญาเช่า พิพากษากลับให้ขับไล่จำเลยและบริวาร กับให้จำเลยส่งมอบบ้านดังกล่าวให้โจทก์
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีมีปัญหาข้อกฎหมายขึ้นสู่การวินิจฉัยของศาลฎีกาว่ากรณีจำเลยนำบ้านที่เช่าจากโจทก์ไปให้เช่าช่วง เป็นการผิดสัญญาเช่าหรือไม่ ปัญหาดังกล่าวนี้ข้อเท็จจริงรับฟังยุติตามคำพิพากษาศาลล่างว่า สัญญาเช่าระหว่างโจทก์จำเลยฉบับเดิมตามเอกสารหมาย ล.1 มีกำหนดเวลาเช่า 1 ปี นับตั้งแต่วันที่ 23 ตุลาคม 2516 นั้นโจทก์ได้ต่ออายุการเช่าให้จำเลยครั้งละ 1 ปี รวม 3 ครั้ง โดยบันทึกข้อความเรื่องต่ออายุการเช่าไว้ท้ายสัญญา และฝ่ายโจทก์หมายเหตุไว้ท้ายสัญญาด้วยว่าอนุญาตให้เช่าช่วงได้ เมื่ออายุการเช่าสิ้นสุดลงในวันที่ 23 ตุลาคม 2520 แล้วโจทก์จำเลยได้ทำสัญญาเช่ากันใหม่ตามเอกสารหมาย จ.2 มีกำหนดเวลาเช่า 3 ปี ตั้งแต่วันที่ 10 พฤศจิกายน 2520 โดยสัญญาเช่าฉบับหลังนี้ไม่มีข้อตกลงว่าโจทก์อนุญาตให้เช่าช่วง จำเลยให้นายเต็ก แซ่เลี้ยง เช่าช่วงบ้านหลังนี้มีกำหนดเวลาเช่า 1 ปี ตั้งแต่วันที่ 25 กรกฎาคม 2520 ซึ่งอยู่ในระหว่างกำหนดเวลาเช่าตามสัญญาเช่าฉบับแรกคาบเกี่ยวกับสัญญาเช่าฉบับหลัง ทั้งนี้เพราะจำเลยเชื่อว่าโจทก์คงต่อสัญญาเช่าและอนุญาตให้เช่าช่วงได้เช่นเดิม ครั้นเมื่อทำสัญญาเช่ากันใหม่ตามเอกสารหมาย จ.2 เมื่อโจทก์ไม่อนุญาตให้เช่าช่วง จำเลยได้ขอให้นายเต็กผู้เช่าช่วงออกจากบ้านเช่า เมื่อนายเต็กไม่ยอมออกจำเลยก็ได้ฟ้องนายเต็กต่อศาลขอให้ขับไล่
พิเคราะห์แล้วเห็นว่า จำเลยให้นายเต็ก แซ่เลี้ยว เช่าช่วงขณะสัญญาเช่าระหว่างโจทก์จำเลยฉบับเดิมยังมีผลบังคับ ซึ่งขณะนั้นจำเลยมีสิทธิให้เช่าช่วงได้ที่จำเลยให้เช่าช่วงเกินกำหนดเวลาตามสัญญาเช่าฉบับแรก ก็เพราะเชื่อว่าโจทก์จะต่อสัญญาเช่าและอนุญาตให้เช่าช่วงได้เช่นเดิม ตามสัญญาที่จำเลยให้นายเต็กเช่าช่วงตามเอกสารหมาย จ.3 ก็มีเงื่อนไขในข้อ 3 ว่าจำเลยมีสิทธิให้นายเต็กออกจากบ้านเช่าก่อนครบกำหนดเวลาในสัญญานั้นได้ แสดงว่าถ้าโจทก์ไม่อนุญาตให้เช่าช่วง จำเลยก็ไม่ยินยอมให้นายเต็กเช่าช่วงต่อไปได้ ซึ่งจำเลยก็ได้ขับไล่นายเต็กอันถือได้ว่าเป็นการเลิกสัญญาให้เช่าช่วงแล้วกรณียังไม่พอฟังว่าจำเลยผิดสัญญาเช่า โจทก์จะอาศัยเหตุดังกล่าวเลิกสัญญาเช่ากับจำเลยมิได้ ฎีกาจำเลยฟังขึ้น
พิพากษากลับ ให้ยกฟ้องโจทก์ตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น
