แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
บรรยายฟ้องว่า เมื่อวันที่ 10 ตุลาคม 2502 เวลากลางวัน โจทก์มอบเงินให้จำเลยไปซื้อกระบือมาให้โจทก์ จำเลยรับรองว่าจะซื้อมาให้ภายในวันที่ 31 พฤษภาคม 2503 ครั้นถึงกำหนด จำเลยก็มิได้นำกระบือมาให้ต่อมาวันที่ 10 มิถุนายน 2503 โจทก์จึงทราบว่าจำเลยได้ยักยอกเอาเงินที่โจทก์มอบให้นั้นเสีย ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 353 ฟ้องเช่นนี้หาได้กล่าวถึงวันเวลาที่จำเลยมีเจตนาทุจริตยักยอกเงินนั้นไม่ จึงเป็นฟ้องที่ไม่สมบูรณ์
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า เมื่อวันที่ ๑๐ ตุลาคม ๒๕๐๒ เวลากลางวัน โจทก์ได้มอบเงินให้จำเลยไปซื้อกระบือมาให้โจทก์ ๗,๐๐๐ บาท จำเลยรับรองว่าจะซื้อกระบือมาให้โจทก์ ๗ ตัวและจะนำมาให้โจทก์ภายในวันที่ ๓๑ พฤษภาคม ๒๕๐๓ ครั้นถึงกำหนด จำเลยก็มิได้นำกระบือมาให้โจทก์ ต่อมาวันที่ ๑๐ มิถุนายน ๒๕๐๓ โจทก์จึงทราบว่าจำเลยได้มีเจตนาทุจริตยักยอกเอาเงิน ๗,๐๐๐ บาทที่โจทก์มอบให้ไปซื้อกระบือนั้นไปเป็นประโยชน์ส่วนตัวเสีย โจทก์ทวงถามขอเงินคืนจำเลยก็ไม่ให้ ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๓๕๓
ก่อนไต่สวนมูลฟ้อง ศาลชั้นต้นเห็นว่าคดีพอวินิจฉัยได้แล้ว สั่งงดการไต่สวนและว่าฟ้องไม่สมบูรณ์ พิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์ว่าฟ้องสมบูรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา ๑๕๘ (๕) คำฟ้องต้องบรรยายรายละเอียดที่เกี่ยวกับวันเวลาที่กระทำผิดด้วย เพื่อให้จำเลยเข้าใจข้อหาได้ดี แต่ฟ้องคดีนี้หาได้กล่าวถึงวันเวลาที่โจทก์หาว่าจำเลยมีเจตนาทุจริตยักยอกเงินที่โจทก์มอบให้ไปซื้อกระบือไม่ จึงเป็นฟ้องที่ไม่สมบูรณ์ ที่โจทก์ฎีกาว่า ต้องถือเอาวันที่จำเลยได้รับมอบเงินไปจากโจทก์เป็นวันกระทำผิด เพราะโจทก์ไม่มีทางจะทราบได้ว่าจำเลยเอาเงินไปใช้เสียเมื่อใดนั้น รับฟังไม่ได้ เพราะโจทก์ชอบที่จะระบุวันเวลาที่จำเลยกระทำผิดมาอย่างกว้าง ๆ ว่า ระหว่างวันที่ ๑๐ ตุลาคม ๒๕๐๒ ถึงวันที่ ๓๑ พฤษภาคม ๒๕๐๓ หรือว่าถึงวันที่ ๑๐ มิถุนายน ๒๕๐๓ วันเวลาใดไม่ปรากฏชัดจำเลยได้มีเจตนาทุจริตยักยอก
ดังนี้ก็ได้
พิพากษายืน
