แหล่งที่มา : สำนักงานส่งเสริมงานตุลาการ
ย่อสั้น
จำเลยใช้อุบายหลอกลวงผู้เสียหายซึ่งมีอายุ 5 ปี 4 เดือน 11วัน ให้ไปเก็บดอกไม้ในสวนแล้วจะให้เงิน ผู้เสียหายหลงเชื่อเดินตามจำเลยไปในสวน จำเลยกระทำชำเราผู้เสียหาย ดังนี้เป็นการกระทำที่ปราศจากเหตุอันสมควรพรากผู้เสียหายซึ่งเป็นเด็กอายุไม่เกินสิบสามปีไปเสียจากมารดาเพื่อการอนาจารตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 317 วรรคสาม อีกกระทงหนึ่ง.(ที่มา-ส่งเสริม)
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 277, 317,91 พระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายอาญา (ฉบับที่ 5)พ.ศ. 2525 มาตรา 3, 9 พระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายอาญาฉบับที่ 6 พ.ศ. 2526 มาตรา 4
จำเลยให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 277, 317, 91 พระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายอาญาฉบับที่ 5 พ.ศ. 2525 มาตรา 3, 9 พระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายอาญาฉบับที่ 6 พ.ศ. 2526 มาตรา 4 ความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 277 ลงโทษจำคุก 18 ปี และความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 317 ลงโทษจำคุก 10 ปี รวมโทษจำคุก 28ปี
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 277 วรรคแรก จำคุก 10 ปี ให้ยกฟ้องโจทก์ในข้อหาพรากผู้เยาว์ตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 317 นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น
โจทก์ฎีกา ขอให้ลงโทษจำเลยในข้อหาพรากผู้เยาว์ตามคำพิพากษาศาลชั้นต้นอีกกระทงหนึ่ง
จำเลยฎีกาขอให้ยกฟ้องโจทก์
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ‘……….เชื่อถือได้มั่นคงโดยปราศจากข้อสงสัยว่า ผู้เสียหายถูกกระทำชำเราจริง และจำเลยเป็นผู้กระทำชำเรา…..การที่จำเลยใช้อุบายหลอกลวงผู้เสียหายให้ไปเก็บดอกไม้ในสวนแล้วจะให้เงิน เมื่อผู้เสียหายหลงเชื่อเดินตามจำเลยเข้าไปในสวนแล้ว จำเลยได้กระทำชำเราผู้เสียหายจึงเป็นการกระทำที่ปราศจากเหตุอันสมควรพรากผู้เสียหายซึ่งเป็นเด็กอายุไม่เกินสิบสามปีไปเสียจากมารดาเพื่อการอนาจาร จำเลยจึงต้องมีความผิดตามข้อหาฐานนี้ตามที่โจทก์ฟ้องอีกกระทงหนึ่ง
พิพากษาแก้เป็นว่าจำเลยมีความผิดฐานพรากเด็กอายุไม่เกินสิบสามปีไปเสียจากมารดาโดยปราศจากเหตุอันสมควรและเพื่อการอนาจารตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 317 วรรคสาม, 91 อีกกระทงหนึ่ง ให้จำคุกอีก 6 ปี รวมโทษจำคุก 10 ปี ตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 277 วรรคแรกแล้ว เป็นโทษจำคุกรวม 16 ปีนอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์.
