แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ป่าช้าติดกับวัดไม่เปนที่ของวัดเสมอไปที่ป่าช้าเอกชนจับจองเปนเจ้าของได้ โฉนดแผนที่ทับป่าช้าเจ้าของได้กรรมสิทธิที่วัด พ.ร.บ. ปกครองคณะสงฆ์ ม.7,8 ลักษณพะยาน พะยานชื่อเสียงฟังได้เท่ากับไม่ขัดข้อเท็จจริง
ย่อยาว
ที่ดินรายพิพาทนี้เดิมเปนป่าช้าฝังศพแลเผาศพติดอยู่กับวัดปากเพรียว เมื่อ ๒๐ ปีมาแล้วบ้านเมืองตัดถนนผ่านที่รายนี้ แลห้ามฝังศพเผาศพต่อไป เมื่อ พ.ศ. ๒๔๕๙ โจทก์ได้รับโฉนดมีเขตต์ติดต่อกับวัด แลกินที่รายพิพาทนี้ทั้งหมดด้วย ภายหลังจำเลยกั้นรั้วเลยเข้ามาในที่ป่าช้า (ล้ำที่ของโจทก์) โจทก์จึงฟ้องขอให้รื้อรั้ว
ศาลเดิมว่าที่พิพาทไม่ใช่ที่ของวัด ให้ขับไล่
ศาลอุทธรณ์เห็นว่าที่พิพาทเปนป้าช้าอยู่ในเขตต์วัด ให้ยกฟ้อง
ศาลฎีกาเห็นว่า ถ้าเปนที่ของวัดแล้วโจทก์ก็ไม่ได้กรรมสิทธิตามฎีกาที่ ๒๗๒/๖๔ พ.ร.บ.ปกครองคณะสงฆ์ ม.๗-๘ ถ้าไม่ใช่ที่ของวัดแล้ว ถึงวัดจะปกครองมาวัดก็ไม่ได้กรรมสิทธิตามฎีกาที่ ๙๒๓/๖๗ แลที่ป่าช้านั้นถึงแม้จะติดกับวัดก็ไม่จำต้องเปนที่ของวัดเสมอไป ต้องแล้วแต่ข้อเท็จจริงเปนเรื่อง ๆ ไป ในคดีนี้ตามข้อเท็จจริงฟังได้ว่า ที่วัดจดเพียงเขื่อน คือไม่ถึงที่พิพาท ส่วนพะยานชื่อเสียงที่จำเลยนำสืบนั้น ฟังได้เพียงเท่าที่ข้อเท็จจริงปรากฏว่าเขตต์วัดมีเพียงเขื่อน จึงให้ขับไล่จำเลย
