แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
การที่หญิงรับจ้างให้ชายกระทำชำเราสำส่อนนั้นยังไม่เป็นความผิด ความผิดเกิดขึ้นเพราะไม่ได้ขออนุญาตจากเจ้าพนักงานเสียก่อน เท่านั้น เงินค่าจ้างที่จำเลยได้รับมาจากการให้ชายทำชำเรา จึงไม่ใช่ทรัพย์ที่จำเลยได้มาโดยได้กระทำผิดตามความในกฎหมายลักษณะอาญามาตรา 27(2) จะริบเงินนั้นไม่ได้
ย่อยาว
เรื่อง ผิด พ.ร.บ.สัญจรโรค
ได้ความตามฟ้องและคำรับของจำเลยว่าจำเลยประพฤติตนเป็นหญิงนครโสเภณีรับจ้างให้ขายทำชำเราสำส่อน โดยมิได้รับอนุญาต เจ้าพนักงานจับได้พร้อมด้วยเงินค่าจ้าง ๓๐ บาท จำเลยได้รับเป็นของกลาง
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยผิดตาม พ.ร.บ.สัญจรโรค ร.ศ.๑๒๗ มาตรา ๑๕,๓๐ ลดรับกึ่งตาม ก.ม.ลักษณะอาญา ม.๕๙ แล้วปรับ ๓๐ บาท ค่าปรับจัดการตาม ม.๑๘ ส่วนเงินของกลางยังมิใช่ทรัพย์ที่ได้มาโดยกระทำผิด ให้คืนเจ้าของ
โจทก์อุทธรณ์ขอให้ริบของกลาง
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่าการที่หญิงรับจ้างให้ขายกระทำชำเราสำส่อนนั้นยังไม่เป็นความผิด ความผิดเกิดขึ้นเพราะไม่ได้ขอนุญาตจากเจ้าพนักงานเสียก่อนเท่านั้น เงินค่าจ้างที่จำเลยได้รับมาจากการให้ขายทำชำเรา จึงวินิจฉัยไม่ได้ว่าเป็นทรัพย์ที่จำเลยได้มาโดยได้กระทำความผิดตามความในกฎหมายลักษณะอาญา ม.๒๗ (๒)
พิพากษายืน
