แหล่งที่มา : ADMIN
ย่อสั้น
จำเลยสำนึกผิดในการกระทำของตนต่อผู้ตายซึ่งจำเลยหลงรักถือเป็นสามีเมื่อแทงและฟันผู้ตายจนล้มลงแล้วจำเลยมีโอกาสหลบหนีไปได้แต่ไม่หลบหนีกลับเข้าประคองกอดผู้ตายไว้จนสิ้นใจตายรอให้เจ้าพนักงานมาจับตัวไปดำเนินคดีและให้การรับสารภาพเป็นการลุแก่โทษต่อเจ้าพนักงานด้วยความสำนึกผิดไม่ได้คิดที่จะต่อสู้คดีมาตั้งแต่ต้นการรับสารภาพของจำเลยจึงไม่ใช้รับเพราะจำนนต่อพยานหลักฐานและเป็นประโยชน์แก่การพิจารณามีเหตุบรรเทาโทษศาลลดโทษให้จำเลยได้.(ที่มา-ส่งเสริมฯ)
ย่อยาว
โจทก์ ฟ้อง ว่า จำเลย ใช้ มีด ดาบ แทง และ มีด อีโต้ ฟัน ผู้ตาย จนถึง แก่ ความตาย โดย เจตนา ฆ่า ขอ ให้ลงโทษ ตาม ประมวลกฎหมายอาญามาตรา 288 และ ริบ ของกลาง
จำเลย ให้การ รับสารภาพ
ศาลชั้นต้น พิพากษา ว่า จำเลย มี ความผิด ฐาน ฆ่า ผู้อื่น ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 288 ลงโทษ จำคุก ตลอด ชีวิต คำให้การ รับสารภาพของ จำเลย ไม่ เป็น ประโยชน์ แก่ การ พิจารณา จำเลย ให้การ รับสารภาพเพราะ จำนน ต่อ หลักฐาน จึง ไม่ ลดโทษ ให้ ริบ ของกลาง
จำเลย อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์ วินิจฉัย ว่า การ รับสารภาพ ของ จำเลย เป็น การ ลุแก่โทษให้ ความรู้ แก่ ศาล เป็น ประโยชน์ แก่ การ พิจารณา พิพากษา แก้ เป็นว่า ลดโทษ ให้ หนึ่ง ใน สาม ตาม ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 78 จำคุก33 ปี 4 เดือน นอกจาก ที่ แก้ คง ให้ เป็น ไป ตาม คำพิพากษา ศาลชั้นต้น
โจทก์ ฎีกา
ศาลฎีกา วินิจฉัย ว่า ‘จำเลย มี ความ วิปริต ทาง เพศ รู้สึก ว่า ตนเป็น หญิง ได้ รักใคร่ และ กินอยู่ หลับนอน ฉัน ภรรยา สามี กับ ผู้ตายหึงหวง ผู้ตาย ไม่ ให้ ไป ติดพัน หญิงอื่น เมื่อ มารดา ผู้ตาย ห้ามไม่ ให้ ผู้ตาย คบหา จำเลย ใน ทำนอง นั้น จำเลย คิด ว่า มารดา ผู้ตายกีดกัน ได้ มี ปากเสียง กัน จน ต้อง ไป เจรจา ตกลง กัน ที่ สถานี ตำรวจ ก่อน เกิดเหตุ 2 วัน จำเลย มา หา ผู้ตาย ที่ บ้าน เพื่อ ชวน ไป อยู่กินด้วยกัน ที่อื่น แต่ ผู้ตาย ไม่ ยอม ไป ด้วย วัน เกิดเหตุ จำเลย มา หาผู้ตาย ที่บ้าน อีก แต่ ผู้ตาย ไม่ ยอม ให้ พบ และ จะ ไป รด น้ำมนต์ที่ วัด ขณะ จูง รถ จักรยานยนต์ ออก จาก บ้าน จำเลย ได้ ใช้ มีด ดาบแทง ผู้ตาย เมื่อ ผู้ตาย วิ่งหนี เข้า ไป ใน ร้าน ตัด เสื้อผ้า ได้ไล่ตาม เข้า ไป ใช้ มีด ดาบ แทง และ มีด อีโต้ ฟัน จน ผู้ตาย ล้ม ลงจำเลย สำนึก ได้ เข้า ประคองกอด ผู้ตาย จน ผู้ตาย สิ้นใจ ตาย เมื่อเจ้าพนักงาน ตำรวจ ไป จับกุม จำเลย ยัง กอด ศพ ผู้ตาย อยู่ ตามข้อเท็จจริง ดังกล่าว เห็นว่า จำเลย สำนึก ผิด ใน การ กระทำ ของ ตนต่อ ผู้ตาย ซึ่ง จำเลย หลงรัก ถือ เป็น สามี เมื่อ แทง และ ฟัน ผู้ตายจน ล้ม ลง แล้ว จำเลย มี โอกาส หลบหนี ไป ได้ แต่ ไม่ หลบหนี กลับเข้า ประคองกอด ผู้ตาย ไว้ จน สิ้นใจ ตาย รอ ให้ เจ้าพนักงาน มา จับตัว ไป ดำเนินคดี และ ให้การ รับสารภาพ เป็น การ ลุแก่โทษ ต่อเจ้าพนักงาน ด้วย ความ สำนึก ผิด ไม่ ได้ คิด ที่ จะ ต่อสู้ คดี มาตั้งแต่ ต้น การ รับสารภาพ ของ จำเลย จึง ไม่ ใช่ รับ เพราะ จำนน ต่อพยานหลักฐาน และ เป็น ประโยชน์ แก่ การ พิจารณา มี เหตุ บรรเทาโทษที่ ศาลอุทธรณ์ ลดโทษ ให้ หนึ่ง ใน สาม ชอบแล้ว
ฎีกา โจทก์ ฟัง ไม่ ขึ้น
พิพากษายืน
