แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ทำสัญญาเช่ามีกำหนด 3 ปีและมีข้อสัญญาระบุวันเริ่มต้นและวันสิ้นสุดแห่งการเช่าไว้ตามวันแห่งปฏิทิน กับมีข้อสัญญาด้วยว่าผู้เช่าจะต้องชำระค่าเช่าล่วงหน้าทุกๆ ปี เท่านี้ก็พอถือได้แล้วว่าได้มีการกำหนดวันชำระหนี้ไว้ตามวันแห่งปฏิทิน ถ้าผู้เช่าไม่ชำระค่าเช่าให้ภายในวันที่ซึ่งเป็นวันครบรอบปีตามสัญญา ผู้เช่าก็ตกเป็นผู้ผิดนัดโดยมิพักต้องเตือนอีก
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยได้เช่าโรงภาพยนต์ “ศรีพรหมราช” และเครื่องอุปกรณ์จากโจทก์ 3 ปี จำเลยค้างค่าเช่าโรงกับอุปกรณ์เป็นเงิน12,000 บาท และค่าเครื่องอุปกรณ์ จำเลยทำชำรุดขาดหายอีก 9,250บาท ขอให้บังคับจำเลยชำระรวมทั้งดอกเบี้ย
จำเลยรับว่าค้างค่าเช่าจริงแต่โจทก์ไม่ได้เตือนก่อน และต่อสู้ประการอื่น ๆ แต่ในวันชี้สองสถานจำเลยรับข้ออื่น ๆ ด้วยคงต่อสู้เฉพาะว่าโจทก์จะต้องเตือนให้ชำระหนี้ก่อน คู่ความไม่สืบพยาน
ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยใช้ค่าเช่าและค่าเครื่องอุปกรณ์พร้อมทั้งดอกเบี้ยเป็นเงิน 22,369.67 บาท
จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่าคดีนี้จำเลยฎีกาเฉพาะเรื่องค่าเช่าว่าโจทก์ไม่ได้เตือนให้จำเลยชำระหนี้ก่อนจึงไม่มีสิทธิฟ้อง คดีปรากฏตามสัญญาเช่าว่ามีข้อสัญญาระบุวันเริ่มต้นและวันสิ้นสุดแห่งสัญญาตามวันปฏิทิน และมีข้อสัญญาว่าผู้เช่าจะชำระค่าเช่าทุกปี ล่วงหน้าจึงพอถือได้ว่าได้มีกำหนดเวลาชำระหนี้ตามวันแห่งปฏิทินแล้วตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 204 วรรค 2 ลูกหนี้จึงตกเป็นผู้ผิดนัด โดยมิพักต้องเตือนเลย ศาลฎีกาพิพากษายืน
