แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ในกรณีที่ศาลชั้นต้นไม่อนุญาตให้โจทก์ดำเนินคดีในศาลชั้นต้นอย่างคนอนาถานั้น โจทก์อาจอุทธรณ์คำสั่งนั้นต่อศาลอุทธรณ์ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 156 วรรคท้ายได้เมื่อศาลอุทธรณ์มีคำสั่งอย่างใดแล้วคำสั่งเช่นนั้นย่อมเป็นที่สุดการที่จะอนุญาตให้ฎีกาอย่างคนอนาถาได้นั้นคดีจะต้องมีเหตุอันสมควรที่จะฎีกาได้ดังที่ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 155 บัญญัติไว้ด้วย เมื่อคดีนี้ศาลชั้นต้นยังมิได้ประทับรับฟ้องโจทก์ไว้พิจารณา คดีของโจทก์จึงไม่มีเรื่องที่จะฎีกาได้ และเมื่อศาลเห็นว่าคดีของโจทก์ไม่มีเหตุอันสมควรที่จะฎีกาได้แล้วศาลก็ไม่จำต้องไต่สวนเรื่องยากจนของโจทก์แต่อย่างใด
เมื่อศาลชั้นต้นซึ่งไม่อนุญาตให้โจทก์ฎีกาอย่างคนอนาถาแล้วโจทก์ย่อมมีสิทธิจะร้องอุทธรณ์คำสั่งนี้ต่อศาลฎีกาได้ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 156 วรรคท้าย และการร้องอุทธรณ์คำสั่งในเรื่องอนาถาเช่นนี้ ไม่ต้องเสียค่าธรรมเนียมแต่อย่างใด
