แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า จำเลยฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า คดีนี้ศาลอุทธรณ์ภาค 2 เพียงแต่แก้คำพิพากษาศาลชั้นต้นเล็กน้อย และให้ลงโทษจำคุก จำเลยกระทงละ ไม่เกิน 5 ปี คดีจึงต้องห้ามฎีกาในปัญหา ข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 218 วรรคแรก ฎีกาของจำเลยทั้งหมดเป็นฎีกาข้อเท็จจริง จึงไม่รับ
จำเลยเห็นว่า ฎีกาของจำเลยเป็นปัญหาข้อกฎหมายว่าโจทก์มิใช่ผู้เสียหายไม่มีอำนาจฟ้อง โปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาของจำเลยด้วย
หมายเหตุ ไม่ปรากฏหลักฐานว่าโจทก์ได้รับสำเนาคำร้องแล้วหรือไม่
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 147 ฯลฯ จำคุกกระทงละ 5 ปี จำนวน 44 กระทงความผิด รวมจำคุก 220 ปี แต่ให้จำคุกจำเลยไว้ 50 ปี ตามมาตรา 91(3) ฯลฯ
ศาลอุทธรณ์ภาค 2 พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยกระทำผิดรวม 40 กระทง ฯลฯ นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาของศาลชั้นต้น
จำเลยฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งดังกล่าว (อันดับ 229)
จำเลยจึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 228)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว สาระสำคัญในฎีกาของจำเลยข้อที่ 3 มีผลให้ ศาลวินิจฉัยว่าจำเลยกระทำผิดตามฟ้องหรือไม่ เป็นปัญหา ข้อเท็จจริงต้องห้ามมิให้ฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 218 วรรคแรก ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับฎีกา ชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง
