แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า จำเลยอุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางสั่งว่า รับอุทธรณ์ ข้อ 2.1 ของจำเลย ส่วนอุทธรณ์ข้อ 2.2 และ 2.3 เป็นอุทธรณ์ ในลักษณะข้อกฎหมาย แต่เป็นการให้รับฟังข้อเท็จจริงที่ฝ่าฝืน กับคำพิพากษาของศาลแรงงานกลาง เป็นการโต้เถียงข้อเท็จจริง เพื่อนำไปสู่ปัญหาข้อกฎหมาย ถือว่าเป็นอุทธรณ์ในข้อเท็จจริง ต้องห้ามตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงานพ.ศ. 2522 มาตรา 54 จึงไม่รับอุทธรณ์ข้อ 2.2 และ 2.3 ของจำเลย
จำเลยเห็นว่า อุทธรณ์ข้อ 2.2 และ 2.3 เป็นอุทธรณ์ ในปัญหาข้อกฎหมาย โปรดมีคำสั่งให้รับอุทธรณ์ข้อ 2.2 และ 2.3ของจำเลยไว้พิจารณาพิพากษาต่อไปด้วย
หมายเหตุ ทนายโจทก์แถลงคัดค้าน (อันดับ 95)
ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยรับโจทก์กลับเข้าทำงาน ในตำแหน่งหน้าที่และอัตราค่าจ้างไม่ต่ำกว่าเดิม คำขออื่น นอกจากนี้ให้ยก
จำเลยอุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งไม่รับอุทธรณ์บางข้อ(อันดับ 84)
จำเลยยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 88)
คำสั่ง
ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงว่า การที่โจทก์หยุดงาน ไประหว่างวันที่ 17 ถึง 21 มิถุนายน 2534 นั้น เนื่องมาจาก โจทก์ป่วยเป็นโรคซึมเศร้า นอนพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านและ ที่โจทก์ไม่สามารถยื่นใบลาป่วยตามระเบียบของจำเลยได้ เพราะทางโรงพยาบาลยาสูบที่จำเลยทำงานอยู่ ไม่ยอมออกใบรับรองแพทย์ย้อนหลังให้ เนื่องจากโจทก์ลาป่วยย้อนหลังบ่อยและโจทก์ไม่สามารถหาใบรับรองแพทย์จากที่อื่นมายื่นภายในกำหนดได้การขาดงานของโจทก์จึงเป็นกรณีมีเหตุอันสมควรไม่เป็นความผิดตามระเบียบว่าด้วยวินัย การร้องทุกข์ และการเลิกจ้างพ.ศ. 2515 ข้อ 6.4 จำเลยอุทธรณ์ในข้อ 2.2 ว่า เมื่อโจทก์ถูกจำเลยตั้งกรรมการสอบสวนโจทก์มิได้ดำเนินการตามขั้นตอนที่ระเบียบว่าด้วยวินัย การร้องทุกข์ และการเลิกจ้างพ.ศ. 2515 ของจำเลย และมิได้ดำเนินการตามพระราชบัญญัติพนักงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ พ.ศ. 2534 มาตรา 18 เป็นการโต้เถียงข้อเท็จจริงเพื่อนำไปสู่ปัญหาข้อกฎหมาย ถือว่าเป็นอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริงต้องห้ามตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522 มาตรา 54
ส่วนอุทธรณ์ข้อ 2.3 ของจำเลยนั้น จำเลยอุทธรณ์ว่าที่ศาลแรงงานกลางฟังว่าโจทก์ละทิ้งหน้าที่โดยมีเหตุอันสมควรนั้นเป็นการวินิจฉัยข้อเท็จจริงคลาดเคลื่อนผิดไปจากพยานหลักฐานในสำนวน เพราะใบรับรองแพทย์เอกสารหมาย จ.5 ที่โจทก์นำมาอ้างต่อศาลเป็นใบรับรองแพทย์ที่ไม่สามารถใช้เป็นพยานหลักฐานยืนยันว่า โจทก์เจ็บป่วยระหว่างวันที่ 17 ถึง 21 มิถุนายน 2534 เพราะได้ออกให้ในภายหลัง เป็นการโต้เถียงดุลพินิจ ในการรับฟังพยานหลักฐานของศาลแรงงานกลาง เป็นอุทธรณ์ ในปัญหาข้อเท็จจริง ต้องห้ามตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522มาตรา 54 ที่ศาลแรงงานกลางไม่รับอุทธรณ์ข้อ 2.2 และ 2.3ของจำเลยมานั้นชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง
