แหล่งที่มา : สำนักงานส่งเสริมงานตุลาการ
ย่อสั้น
อุทธรณ์ของจำเลยที่ว่า การที่โจทก์ลาไปดูแลบุตรซึ่งนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล โดยลาไม่มีกำหนดเวลา และเมื่อยื่นใบลาแล้วก็หยุดงานไปทันทีโดยไม่รอฟังจำเลยว่าจะอนุมัติหรือไม่และโจทก์หยุดงานไปกว่า 3 วัน ตามข้อเท็จจริงที่ศาลแรงงานกลางฟังมา ถือได้ว่าโจทก์ละทิ้งหน้าที่ไปโดยไม่มีเหตุอันสมควร จำเลยเลิกจ้างโจทก์ได้และเป็นการเลิกจ้างที่เป็นธรรมแล้ว โจทก์ไม่มีสิทธิได้รับเงินค่าชดเชยและค่าเสียหายนั้น เป็นอุทธรณ์ในข้อกฎหมายซึ่งอุทธรณ์ได้ตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522 มาตรา 54 วรรคหนึ่ง
ย่อยาว
ความว่า จำเลยทั้งสามอุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางสั่งว่าเป็นการอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริงห้ามอุทธรณ์ ไม่รับอุทธรณ์ของจำเลยทั้งสาม
จำเลยทั้งสามเห็นว่า อุทธรณ์ข้อ 2 และข้อ 3 จำเลยมิได้โต้แย้งข้อเท็จจริงว่า โจทก์มิได้หยุดงานเพื่อดูแลบุตรที่รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล แต่จำเลยโต้แย้งว่า การที่โจทก์ลาหยุดงานไปนั้นเป็นการละทิ้งหน้าที่โดยไม่มีเหตุอันสมควรดังที่ศาลแรงงานกลางได้วินิจฉัย ปัญหาที่ว่าการที่โจทก์ละทิ้งหน้าที่เพื่อไปดูแลบุตรที่ป่วยเป็นการละทิ้งหน้าที่โดยมีเหตุอันสมควรหรือไม่นั้นเป็นปัญหาข้อกฎหมาย และอุทธรณ์ข้อ 3(3) ในประเด็นที่ว่า การที่โจทก์ลากิจไปโดยไม่มีกำหนดโดยไม่แจ้งให้จำเลยทราบว่าจะมาทำงานได้เมื่อใดหลังจากที่ได้ละทิ้งหน้าที่ไปเป็นเวลาถึง30 วัน กรณีจึงถือได้ว่าจำเลยเลิกจ้างโจทก์โดยมีเหตุสมควรและเป็นธรรมนั้น เป็นปัญหาข้อกฎหมายเช่นกัน โปรดมีคำสั่งให้รับอุทธรณ์ของจำเลยทั้งสามไว้พิจารณาต่อไปด้วย
หมายเหตุ โจทก์แถลงคัดค้าน (อันดับ 74)
ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยทั้งสามร่วมกันชำระเงินค่าชดเชยจำนวน 150,000 บาท พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปีในต้นเงิน 150,000 บาท นับตั้งแต่วันที่5 สิงหาคม 2537 เป็นต้นไป จนกว่าชำระต้นเงินเสร็จสิ้นแก่โจทก์และให้จำเลยทั้งสามร่วมกันชำระเงินค่าเสียหายกรณีเลิกจ้างไม่เป็นธรรมจำนวน 100,000 บาท กับค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีจำนวน 4,999.98 บาท พร้อมดอกเบี้ยร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปีในต้นเงิน 104,999.98 บาท นับตั้งแต่วันที่ 1 พฤษภาคม 2538เป็นต้นไปจนกว่าชำระต้นเงินเสร็จสิ้นแก่โจทก์ คำขออื่นให้ยก
จำเลยทั้งสามอุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งไม่รับอุทธรณ์ดังกล่าว (อันดับ 59)
จำเลยทั้งสามจึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 66)
คำสั่ง
วันที่ 10 เดือนมกราคม พุทธศักราช 2539
พิเคราะห์แล้ว เห็นว่า ที่จำเลยทั้งสามอุทธรณ์มีใจความสรุปได้ว่า การที่โจทก์ลาไปดูแลบุตรซึ่งนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล โดยลาไม่มีกำหนดเวลา และเมื่อยื่นใบลาแล้วก็หยุดงานไปทันทีโดยไม่รอฟังจำเลยที่ 1 ว่าจะอนุมัติหรือไม่ และโจทก์หยุดงานไปกว่า 3 วัน ตามข้อเท็จจริงที่ศาลแรงงานกลางฟังมา ถือได้ว่าโจทก์ละทิ้งหน้าที่ไปโดยไม่มีเหตุอันสมควร จำเลยที่ 1 เลิกจ้างโจทก์ได้และเป็นการเลิกจ้างที่เป็นธรรมแล้ว โจทก์ไม่มีสิทธิได้รับเงินค่าชดเชยและค่าเสียหายนั้น เป็นอุทธรณ์ในข้อกฎหมาย ซึ่งอุทธรณ์ได้ตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงานพ.ศ. 2522 มาตรา 54 วรรคหนึ่ง ให้รับอุทธรณ์ของจำเลยทั้งสามให้ศาลแรงงานกลางดำเนินการต่อไป
