แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า จำเลยที่ 2 ฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า ฎีกาของจำเลยที่ 2 ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา 218,219 จึงมีคำสั่งไม่รับฎีกาของจำเลยที่ 2 จำเลยที่ 2 เห็นว่า การที่ศาลล่างทั้งสองมีคำสั่งให้ส่งตัวจำเลยที่ 2 ไปฝึกอบรมที่สถานพินิจและคุ้มครองเด็กและ เยาวชนจังหวัดนครราชสีมา ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 74(5) นั้น มิใช่การลงโทษจำคุก จึงไม่อยู่ในข้อห้ามมิให้ฎีกาในปัญหา ข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 218,219 อีกทั้งคำสั่งของศาลตาม ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 74(5) เป็นคำสั่งที่ต้องปฏิบัติ ต่อไปชั่วระยะเวลาที่กำหนดไว้ เมื่อยังไม่ครบกำหนด ศาลอาจเปลี่ยนแปลงหรือแก้ไขคำสั่งนั้นได้ ไม่อยู่ในข้อห้าม มิให้ศาลแก้ไขเปลี่ยนแปลงคำชี้ขาดอันถึงที่สุดไปแล้ว ฎีกา ของจำเลยที่ 2 เป็นทั้งปัญหาข้อเท็จจริงและข้อกฎหมายที่ ได้ว่ากล่าวมาแล้วในศาลล่างทั้งสองและเป็นสาระสำคัญอันควร ได้รับการวินิจฉัยจากศาลฎีกา โปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาของ จำเลยที่ 2 ไว้พิจารณาต่อไป หมายเหตุ ไม่ปรากฏหลักฐานในสำนวนว่าโจทก์ได้รับสำเนา คำร้องแล้วหรือไม่ ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยทั้งสองมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 335(7)(8) วรรคสาม,83 ให้ส่งตัวจำเลยทั้งสองไปฝึกอบรมที่สถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน จังหวัดนครราชสีมา จนกว่าจำเลยทั้งสองจะมีอายุครบสิบแปดปี ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 74(5),75 ให้จำเลยทั้งสองร่วมกัน คืนหรือใช้เงินจำนวน 4,000 บาท ที่ยังไม่ได้คืนแก่ผู้เสียหาย คำขออื่นนอกจากนี้ให้ยก ศาลอุทธรณ์ภาค 2 พิพากษายืน จำเลยที่ 2 ฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับฎีกาดังกล่าว(อันดับ 45) จำเลยที่ 2 จึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 51)
คำสั่ง พิเคราะห์แล้ว เห็นว่า แม้ศาลล่างทั้งสองมีคำสั่ง ให้ส่งตัวจำเลยที่ 2 ไปฝึกอบรมที่สถานพินิจและคุ้มครองเด็กและ เยาวชนจังหวัดนครราชสีมา ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 74(5),75 จะมิใช่การลงโทษ แต่เป็นวิธีการที่เบากว่า การลงโทษจำคุกก็ตาม แต่การที่จำเลยที่ 2 ฎีกาขอให้ส่งตัว จำเลยที่ 2 กลับไปอยู่ในความปกครองดูแลของบิดาและ นายสำราญ ผู้พัฒน์ กำนันตำบลบ้านหมอ อำเภอเมืองสระบุรีจังหวัดสระบุรี นั้น เป็นเพียงคัดค้านดุลพินิจของศาลจึงเป็น ปัญหาข้อเท็จจริง ต้องห้ามมิให้ฎีกาตาม ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 218, วรรคหนึ่งศาลชั้นต้นสั่งไม่รับฎีกาของจำเลยที่ 2 ชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง
