แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า จำเลยฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่าครบกำหนดยื่นฎีกาในวันที่ 21 กรกฎาคม 2532 เพราะนัดฟังคำพิพากษาศาลอุทธรณ์วันที่ 21มิถุนายน 2532 เมื่อโจทก์ (น่าจะเป็นจำเลย) ยื่นฎีกาในวันนี้จึงเกินกำหนดเวลา จึงไม่รับ
จำเลยเห็นว่า จำเลยไม่มีเจตนาจงใจที่จะไม่ยื่นฎีกาภายในกำหนดเวลาเนื่องจากจำเลยเพิ่งได้รับฎีกาจากทนายความ เมื่อวันที่ 21กรกฎาคม 2532 ซึ่งในวันดังกล่าวจำเลยป่วยจนไม่สามารถเดินไปไหนมาไหนได้ จึงเป็นเหตุสุดวิสัยที่จะมายื่นฎีกาได้ และคดีของจำเลยมีทางชนะ โปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาของจำเลยไว้พิจารณาต่อไป
หมายเหตุ โจทก์ได้รับสำเนาคำร้องแล้ว (อันดับ 116 แผ่นที่ 2)
ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยชำระเงิน 111,000 บาท พร้อมด้วยดอกเบี้ยอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปี นับแต่วันที่ 21 สิงหาคม 2527จนกว่าจะชำระเสร็จให้โจทก์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับฎีกาดังกล่าว (อันดับ 105)
จำเลยจึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 111)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว จำเลยยื่นฎีกาคัดค้านคำพิพากษาศาลอุทธรณ์เมื่อพ้นกำหนด 1 เดือนนับแต่วันอ่านคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ จึงต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 247 ที่จำเลยอุทธรณ์ว่า จำเลยเจ็บป่วยไม่สามารถเดินไปไหนมาไหนได้ เป็นเหตุสุดวิสัยที่จำเลยจะมายื่นฎีกาต่อศาลได้ จำเลยมิได้จงใจที่จะไม่ยื่นฎีกาในกำหนดนั้น เห็นว่าเป็นเรื่องที่จำเลยกล่าวอ้างขึ้นภายหลังจากที่ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับฎีกาของจำเลยแล้ว ที่ศาลชั้นต้นไม่รับฎีกาจำเลยจึงชอบแล้วให้ยกคำร้อง
