แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า จำเลยฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า ปัญหาข้อกฎหมายที่จะฎีกาได้นั้นจะต้องเป็นปัญหาที่ว่ากล่าวกันมาตั้งแต่ศาลชั้นต้น ในชั้นอุทธรณ์จำเลยมิได้อุทธรณ์ในปัญหาข้อกฎหมายแต่ประการใดจึงต้องห้ามฎีกาในปัญหาข้อกฎหมายตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา 15 ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 249 และฎีกาฉบับนี้ที่จำเลยอ้างว่าเป็นปัญหาข้อกฎหมาย เห็นว่าเมื่ออ่านรวม ๆกันแล้วเป็นปัญหาข้อเท็จจริง จึงต้องห้ามฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 218 จึงไม่รับฎีกาของจำเลยจำเลยเห็นว่า ฎีกาของจำเลยล้วนเป็นปัญหาข้อกฎหมายที่ได้ว่ากล่าวมาแต่ศาลอุทธรณ์ว่าพยานหลักฐานโจทก์ไม่พอฟังลงโทษจำเลยพยานโจทก์ต้องห้ามในการรับฟังและศาลรับฟังเอาข้อสันนิษฐานมาลงโทษจำเลยเป็นการไม่ชอบ โปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาของจำเลยไว้พิจารณาต่อไป
หมายเหตุ โจทก์ได้รับสำเนาคำร้องแล้ว (อันดับ 40)
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 357 จำคุก 2 ปี ฯลฯ
จำเลยฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งดังกล่าว (อันดับ 39)
จำเลยจึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 40)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว ฎีกาของจำเลยล้วนเป็นการโต้แย้งคัดค้านดุลพินิจในการรับฟังพยานหลักฐานของศาลอุทธรณ์ เป็นปัญหาข้อเท็จจริงต้องห้ามมิให้ฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 218ที่ศาลชั้นต้นสั่งไม่รับฎีกานั้นชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง
