แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า จำเลยฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า ฎีกาของจำเลยทั้งหมดเป็นปัญหาข้อเท็จจริง ห้ามฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง ไม่รับเป็นฎีกาจำเลยเห็นว่า ฎีกาของจำเลยเป็นฎีกาในปัญหาว่า ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยคดีโดยฝ่าฝืนคำพยานหลักฐานในท้องสำนวน อันเป็นปัญหาข้อกฎหมาย โปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาของจำเลยด้วย
หมายเหตุ โจทก์ได้รับสำเนาคำร้องแล้ว (อันดับ 89)
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า การกระทำของจำเลยเป็นความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 357 ให้จำคุกจำเลยมีกำหนด 4 ปี ฯลฯ
ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 357 ลงโทษจำคุกจำเลยไว้ 2 ปี นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น
จำเลยฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งดังกล่าว(อันดับ 88(ก) แผ่นที่ 3)
จำเลยจึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 89)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว ฎีกาข้อ 2 ของจำเลยที่ว่า พยานโจทก์เบิกความขัดแย้งแตกต่างกัน ศาลอุทธรณ์รับฟังพยานโจทก์ลงโทษจำเลยเป็นการไม่ชอบนั้น เป็นฎีกาดุลพินิจการรับฟังพยานหลักฐานของศาลจึงเป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง ส่วนฎีกาข้อ 2.1 ของจำเลยที่ว่าบริษัทผู้มอบอำนาจให้ร้องทุกข์คดีนี้มิใช่เจ้าของทรัพย์ของกลางก็เป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงอีกเช่นกัน ศาลชั้นต้นสั่งไม่รับฎีกาของจำเลยชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง
