แหล่งที่มา : สำนักงานเลขานุการคณะกรรมการวินิจฉัยฯ
ย่อสั้น
คดีนี้เป็นคดีที่ผู้ฟ้องคดีเป็นเอกชนยื่นฟ้ององค์การบริหารส่วนตำบลหนองหญ้าปล้อง ผู้ถูกฟ้องคดี ซึ่งเป็นหน่วยงานทางปกครอง ตามมาตรา ๓ แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. ๒๕๔๒ อ้างว่า ผู้ฟ้องคดีได้ยื่นคำร้องขอรวมโฉนดที่ดินซึ่งตั้งอยู่ที่อำเภอหนองหญ้าปล้อง จังหวัดเพชรบุรี รวม ๗ โฉนด เนื้อที่ ๒ ไร่ ๓๒ ตารางวา เมื่อทำการรังวัดที่ดินแล้วปรากฏว่ามีเนื้อที่ขาดหายไปจำนวน ๖ ตารางวา จึงไม่สามารถรวมโฉนดได้ เนื่องจากผู้ถูกฟ้องคดียื่นคำคัดค้านแนวเขตที่ดินด้านทิศใต้ซึ่งติดกับทางหลวงชนบท ขอให้ศาลพิพากษาหรือมีคำสั่งให้ผู้ถูกฟ้องคดีดำเนินการปักหมุดหรือชี้กันแนวเขตของทางหลวงชนบทให้ถูกต้อง เห็นว่า การคัดค้านการรังวัดสอบเขตที่ดินของผู้ถูกฟ้องคดีซึ่งเป็นราชการส่วนท้องถิ่น ในฐานะผู้คุ้มครองรักษาที่สาธารณะเป็นเพียงการใช้สิทธิของเจ้าของที่ดินข้างเคียงเช่นเดียวกับเอกชนทั่วไปในการระวังแนวเขตที่ดิน อันเนื่องมาจากมีการขอรังวัดสอบเขตที่ดินของผู้ฟ้องคดีตามมาตรา ๖๙ ทวิ แห่งประมวลกฎหมายที่ดิน เพื่อมิให้ผู้ฟ้องคดีซึ่งเป็นเจ้าของที่ดินติดกันรังวัดสอบเขตที่ดินของตนรุกล้ำเข้ามาในแนวเขตที่ดินสาธารณะซึ่งอยู่ข้างเคียง การคัดค้านการรังวัดสอบเขตที่ดินของผู้ถูกฟ้องคดีจึงมิใช่การใช้อำนาจตามกฎหมายแต่อย่างใด คดีนี้เมื่อผู้ฟ้องคดีอ้างว่าผู้ถูกฟ้องคดีนำชี้แนวเขตรุกล้ำเข้าไปในที่ดินของผู้ฟ้องคดี กรณีจึงเป็นข้อพิพาทเกี่ยวกับสิทธิในที่ดินที่อยู่ในอำนาจพิจารณาพิพากษาของศาลยุติธรรม
