แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า โจทก์อุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางสั่งว่า การวินิจฉัยปัญหาข้อกฎหมายมาตรา 123 แห่งพระราชบัญญัติแรงงานสัมพันธ์จะต้องอาศัยข้อเท็จจริงซึ่งศาลได้วินิจฉัยไปแล้ว อุทธรณ์โจทก์จึงเป็นอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริงทั้งสิ้น ซึ่งต้องห้ามตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522มาตรา 54 จึงไม่รับอุทธรณ์โจทก์
โจทก์เห็นว่า อุทธรณ์ของโจทก์เป็นปัญหาข้อกฎหมายว่าคำวินิจฉัยของคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์และศาลแรงงานกลางที่ว่าโจทก์เลิกจ้างลูกจ้างในขณะข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างมีผลใช้บังคับเป็นการไม่ชอบด้วยพระราชบัญญัติแรงงานสัมพันธ์ พ.ศ. 2518 มาตรา 123โปรดมีคำสั่งให้รับอุทธรณ์ของโจทก์ไว้พิจารณาต่อไป
หมายเหตุ จำเลยทั้งสิบห้าคนแถลงคัดค้าน (อันดับ 43)
โจทก์ฟ้องและเพิ่มเติมฟ้องขอให้ศาลเพิกถอนคำสั่งคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์ที่ 11/2531 ลงวันที่ 18 มีนาคม 2531
ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์
โจทก์อุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งดังกล่าว (อันดับ 32)
โจทก์จึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 38)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่าพยานหลักฐานโจทก์ไม่มีน้ำหนักให้รับฟังว่าผู้กล่าวหาได้กระทำผิดดังโจทก์กล่าวอ้างแต่เชื่อว่าโจทก์เลิกจ้างผู้กล่าวหาเนื่องมาจากการยื่นข้อเรียกร้องโจทก์อุทธรณ์พอจับใจความได้ว่าพยานหลักฐานโจทก์มีน้ำหนักรับฟังได้ว่าผู้กล่าวหาได้ประพฤติผิดระเบียบข้อบังคับของโจทก์เป็นกรณีร้ายแรงและโจทก์เลิกจ้างเพราะเหตุนั้น จึงเลิกจ้างได้ตามมาตรา 123(2)(3)(5) แห่งพระราชบัญญัติแรงงานสัมพันธ์พ.ศ. 2518ซึ่งเป็นอุทธรณ์ในข้อเท็จจริงอันต้องห้ามตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522 มาตรา 54ศาลแรงงานกลางสั่งไม่รับอุทธรณ์ชอบแล้วให้ยกคำร้อง
