แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า ฎีกาของโจทก์เป็น ฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณา ความแพ่ง มาตรา 248 จึงมีคำสั่งไม่รับฎีกา
โจทก์เห็นว่า คดีนี้ทุนทรัพย์ต้องถือตามราคาบ้านพิพาทซึ่งมีราคา 500,000 บาท คดีโจทก์จึงไม่ต้องห้ามฎีกาในปัญหา ข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 วรรคแรก โปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาของโจทก์ไว้พิจารณาด้วย
หมายเหตุ จำเลยทั้งสองแถลงคัดค้าน (อันดับ 72)
โจทก์ฟ้องขอให้พิพากษาขับไล่จำเลยที่ 1 ที่ 2 และบริวารออกจากบ้านพิพาท ให้จำเลยทั้งสองร่วมกันใช้ค่าเสียหาย ฯลฯนับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจำเลยทั้งสองจะออกจากบ้านพิพาท จำเลยที่ 1 ที่ 2 ให้การและฟ้องแย้ง
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้องโจทก์ และฟ้องแย้งของจำเลยแต่ไม่ตัดสิทธิโจทก์ที่จะฟ้องขับไล่จำเลยออกจากที่ดินที่โจทก์มีสิทธิการเช่า ทั้งนี้ภายใต้บังคับแห่งบทบัญญัติของกฎหมายว่าด้วยอายุความ
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งดังกล่าว (อันดับ 67)
โจทก์จึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 69)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว คดีนี้โจทก์ฟ้องว่าโจทก์เป็นเจ้าของบ้านพิพาท ให้จำเลยทั้งสองอยู่อาศัย ครบกำหนดให้อยู่อาศัยแล้วจำเลยทั้งสอง ไม่ยอมออกจากบ้านพิพาท ขอให้ขับไล่ จำเลยทั้งสองให้การว่า บ้านพิพาทเป็นของจำเลยทั้งสอง แม้ศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้องโจทก์ ยืนตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น แต่เมื่อปรากฏว่าบ้านพิพาทมีราคา 500,000 บาท และโจทก์ฎีกาว่าบ้านพิพาทเป็นของโจทก์ไม่ใช่ของ จำเลยทั้งสอง ราคาทรัพย์สินที่พิพาทกันในชั้นฎีกาจึงเกินกว่า 200,000 บาท ไม่ต้องห้ามฎีกาในข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมาย วิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 วรรคแรก ให้ศาลชั้นต้นรับฎีกา ของโจทก์ไว้ดำเนินการต่อไป
