แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ในกรณีที่ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์วินิจฉัยมูลคดีในการไต่สวนมูลฟ้องว่าจำเลยที่ 2 มิได้กระทำผิดร่วมกับจำเลยที่ 1 ถือว่าศาลทั้งสองวินิจฉัยข้อเท็จจริงต้องกันซึ่งตามลักษณะอุทธรณ์ฎีกาลักษณะ 2 มาตรา 219 บัญญัติว่าห้ามมิให้โจทก์ฎีกาในคดีซึ่งศาลเดิมและศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้องโจทก์โดยอาศัยข้อเท็จจริง ดังนั้นคดีเกี่ยวกับจำเลยที่ 2
โจทก์จึงฎีกาข้อเท็จจริงไม่ได้
ฟ้องทหารว่าสมคบกับพลเรือนกระทำผิดศาลไต่สวนแล้วได้ความว่าทหารกระทำผิดแต่ลำพังผู้เดียวดังนี้ศาลพลเรือนย่อมต้องจำหน่ายคดีที่ทหารถูกฟ้องนั้นเสียเพราะไม่อยู่ในอำนาจศาลพลเรือน
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยที่ 1 รับราชการเป็นทหารอากาศประการโรงเรียนการบินดอนเมือง จำเลยที่ 2 เป็นพนักงานขับรถยนต์ของกรมชลประทาน เมื่อวันที่ 19 เมษายน 2496 เวลากลางวันจำเลยทั้งสองสมคบกันโดยจำเลยที่ 2 ได้ขับรถยนต์ของกรมชลประทานไปครั้นถึงบ้านหนองม่วงจำเลยที่ 2 ใช้ให้จำเลยที่ 1 ซึ่งไม่มีใบอนุญาตขับขี่ขับรถยนต์แทนจำเลยที่ 1 ขับโดยความเร็วเกินขนาดปราศจากความระมัดระวังชน ด.ช.เกรียว ศรีวงษ์ บุตรโจทก์ตายเหตุเกิดที่ตำบลชอนสรเดช อำเภอโคกสำโรง จังหวัดลพบุรี ขอให้ลงโทษ
ศาลชั้นต้นไต่สวนฟ้องแล้วสั่งว่าโจทก์ฟ้องว่าเป็นการสมคบแต่ได้ความว่าไม่เป็นการสมคบในการกระทำผิดไม่ได้ความว่าจำเลยที่ 2 ใช้จำเลยที่ 1 คดีสำหรับจำเลยที่ไม่มีมูลความผิดตามโจทก์ฟ้องให้ยกฟ้อง ส่วนจำเลยที่ 1 ตามฟ้องว่าเป็นทหารอากาศประจำการตามข้อเท็จจริงไม่เป็นกรณีที่ศาลพลเรือนจะรับพิจารณาได้ จึงมีคำสั่งไม่รับฟังคดีนายมนูญจำเลยที่ 1 ให้จำเลยหน่ายคดีเสียจากสารบบความ
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกาขอให้รับฟ้องไว้พิจารณาต่อไปอีก
ศาลฎีกาประชุมปรึกษาแล้วเห็นว่าคดีนี้ศาลยังมิได้สั่งให้รับประทับฟ้องของโจทก์ และศาลทั้งสองวินิจฉัยข้อเท็จจริงต้องกันว่านายบุญลือจำเลยที่ 2 มิได้เป็นผู้กระทำผิดร่วมกับนายมนูญจำเลยซึ่งตาม ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 170 โจทก์มีอำนาจอุทธรณ์ฎีกา ตามบทบัญญัติว่าด้วยลักษณะอุทธรณ์ฎีกาลักษณะอุทธรณ์ฎีกาตามลักษณะ 2 มาตรา 219 ห้ามมิให้โจทก์ฎีกาในคดีซึ่งศาลเดิมและศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้องโจทก์โดยอาศัยข้อเท็จจริง คดีเฉพาะนายบุญลือจำเลยที่ 2 โจทก์จึงฎีกาข้อเท็จจริงไม่ได้ ส่วนนายมนูญจำเลยที่ 1 นั้นปรากฏว่าได้รับฎีกาของโจทก์ไว้แต่วันที่ 20 กรกฎาคม 2498 ก่อนวันใช้ พระราชบัญญัติธรรมนูญศาลทหารพ.ศ. 2498ตามบทเฉพาะการแห่ง พระราชบัญญัติที่กล่าวนี้ มาตรา 66 ว่าบรรดาคดีที่ศาลฎีกาได้รับไว้พิจารณาพิพากษาก่อนวันใช้พระราชบัญญัตินี้ให้บังคับตาม กฎหมายซึ่งใช้ก่อนวันใช้พระราชบัญญัตินี้จนกว่าคดีนั้น ๆ จะถึงที่สุด ได้กล่าวมาแล้วว่าศาลทั้งสองวินิจฉัยข้อเท็จจริงว่านายบุญลือจำเลยที่ 2 มิได้กระทำผิดร่วมกับนายมนูญจำเลยที่ 1 และคดีเฉพาะจำเลยที่ 2 เป็นอันยุติไปโดยศาลยังมิได้รับประทับฟ้อง จึงต้องฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยที่ 2 มิได้กระทำผิดด้วยกันหรือร่วมกับนายมนูญจำเลยที่ 1 นายมนูญจำเลยที่ 1 จึงไม่อยู่ในอำนาจที่ศาลพลเรือนจะรับไว้พิจารณา ศาลทั้งสองพิพากษาชอบแล้ว จึงพิพากษายืน
