แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จำเลยระบุเหตุเลิกจ้างไว้ในหนังสือเลิกจ้างโจทก์เพียงว่าจำเลยมีเหตุผลบางประการของบริษัท มิได้มีข้อความระบุว่าจำเลยเลิกจ้างโจทก์เพราะโจทก์กระทำความผิดต่อข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลย ฉะนั้นการที่จำเลยให้การต่อสู้ว่าจำเลยเลิกจ้างโจทก์เพราะโจทก์มาทำงานสาย เป็นการฝ่าฝืนต่อข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลย อันเป็นความผิดตามประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง การคุ้มครองแรงงาน ข้อ 47 นั้น จึงเป็นการยกข้อต่อสู้นอกเหนือจากหนังสือเลิกจ้าง คดีจึงไม่มีประเด็นที่ศาลฎีกาจะวินิจฉัย
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เป็นลูกจ้างประจำของจำเลย จำเลยเลิกจ้างโจทก์โดยโจทก์ไม่มีความผิด เป็นการเลิกจ้างไม่เป็นธรรม ขอให้ศาลพิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าเสียหาย ค่าชดเชย และสินจ้างแทนการบอกกล่าว พร้อมดอกเบี้ย
จำเลยให้การว่า จำเลยเลิกจ้างโจทก์เพราะโจทก์ทำผิดระเบียบ โดยในเดือนมกราคมและกุมภาพันธ์ ๒๕๒๙ โจทก์มาทำงานสาย ๑๔ ครั้งขาดงานอีก ๒ วันครึ่ง จำเลยได้ตักเตือนเป็นหนังสือแล้ว โจทก์ก็มาสายในระหว่างเดือนเมษายนถึงสิงหาคม ๒๕๒๙ อีกรวม๓๐ ครั้ง การกระทำของโจทก์เป็นการฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับของจำเลยและประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง การคุ้มครองแรงงาน ข้อ ๔๗ จำเลยมีสิทธิเลิกจ้างโจทก์โดยไม่ต้องจ่ายเงินตามฟ้อง
ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าชดเชยพร้อมดอกเบี้ยให้โจทก์
จำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า ข้อที่จำเลยอุทธรณ์ว่าหนังสือยุติการจ้างเอกสารหมาย จ.๑ ซึ่งระบุว่าจำเลยยินดีจ่ายเงินทดแทนตามกฎหมายมิได้หมายความว่าจำเลยยินยอมจ่ายค่าชดเชย เพราะการที่จำเลยต้องจ่ายค่าชดเชยหรือไม่ต้องพิจารณากันอีกชั้นหนึ่ง โดยฝ่ายกฎหมายของจำเลยและเงินทดแทนกับค่าชดเชยก็เป็นเงินคนละประเภทกัน ซึ่งหนังสือของจำเลยเอกสารหมาย จ.๒ ได้แจ้งยืนยันว่าจำเลยไม่จำต้องจ่ายค่าชดเชยให้แก่โจทก์ฉะนั้น เมื่อการกระทำของโจทก์ต้องตามประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง การคุ้มครองแรงงาน ข้อ ๔๗ (๓) แล้ว จำเลยจึงไม่ต้องจ่ายค่าชดเชย นั้น เห็นว่า ตามหนังสือเลิกจ้างเอกสารหมาย จ.๑ จำเลยระบุเหตุแห่งการเลิกจ้างไว้เพียงว่าจำเลยมีเหตุผลบางประการของบริษัท มิได้มีข้อความระบุว่าจำเลยเลิกจ้างโจทก์เพราะโจทก์ได้กระทำความผิดต่อข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลย ฉะนั้น การที่จำเลยให้การต่อสู้ว่าจำเลยเลิกจ้างโจทก์เพราะโจทก์มาทำงานสายเป็นการฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลย อันเป็นความผิดตามประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่องการคุ้มครองแรงงาน ข้อ ๔๗ นั้น จึงเป็นการยกข้อต่อสู้นอกเหนือจากหนังสือเลิกจ้าง คดีจึงไม่มีประเด็นที่ศาลฎีกาจะวินิจฉัยให้ สำหรับหนังสือเอกสารหมาย จ.๒ ที่จำเลยแจ้งยืนยันว่าจะไม่จ่ายเงินทดแทน เพราะโจทก์ปฏิบัติผิดต่อระเบียบข้อบังคับของจำเลย เห็นว่าหนังสือดังกล่าวเพียงแสดงเหตุผลกล่าวอ้างปฏิเสธไม่จ่ายเงินทดแทนขึ้นภายหลังจากที่ได้เลิกจ้างแล้ว หาได้เป็นการกล่าวอ้างเหตุแห่งการเลิกจ้างในขณะเลิกจ้างแต่อย่างใดไม่ จึงต้องถือว่าจำเลยเลิกจ้างโจทก์โดยโจทก์มิได้กระทำผิดต่อข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลย หรือฝ่าฝืนประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง การคุ้มครองแรงงาน ข้อ ๔๗ (๓) จำเลยจึงต้องจ่ายค่าชดเชยให้แก่โจทก์ ที่ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าชดเชยแก่โจทก์นั้น ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วย อุทธรณ์ของจำเลยฟังไม่ขึ้น
พิพากษายืน.
