แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ธรรมเนียมประเพณีวงการค้าเกี่ยวกับการขนส่งที่ทราบกันอยู่ระหว่างคู่สัญญานั้นแล้วว่าถ้าเสียเวลาก็มีการคิดค่าเสียเวลาให้แก่กันดังนี้แม้ไม่ได้เซียนระบุไว้เป็นอย่างอื่นประเพณีนั้นก็ย่อมใช้บังคับกันได้เท่ากับเป็นการตกลงโดยปริยาย
ย่อยาว
โจทย์ฟ้องว่าจำเลยจ้างโจทก์บรรทุกรางรถไฟ ฯ จากเรือเดินสมุทรที่เกาะสีชังมาส่งที่ท่าเรือใหม่ จังหวัดพระนคร จำเลยขนไม่เสร็จภายใน ๗ วันโดยมีอุปสรรคซึ่งไม่ใช่ความผิดของโจทก์ จำเลยต้องรับผิดใช่ค่าเสียเวลาคิดเป็นเงิน ๖๖,๔๑๐ บาท
จำเลยต่อสู้ว่าในสัญญาจ้างไม่มีข้อสัญญาให้เรียกค่าเสียเวลากัน จำเลยไม่ทราบว่ามีประเพณี การเสียเวลาเป็นความผิดของโจทก์เอง จำเลยไม่ต้องรับผิด
ศาลแพ่งฟังว่าการขนถ่ายชักช้าไม่ใช่ความผิดของโจทก์เป็นความผิดของจำเลยที่ไม่แก้ไขอุปสรรคและค่าเสียเวลานี้เป็นประเพณีของการลำเลียง ไม่ต้องระบุในสัญญาก็ได้ พิพากษาให้จำเลยใช้เงินแก่โจทก์ ๖๖ล๔๑๐
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่าเมื่อความล่าช้าไม่ใช่ความผิดของโจทก์ และกรณีเป็นเรื่องที่จำเลยทำผิดสัญญาจ้างขนส่งโดยไม่สามารถจัดให้โจทก์ผู้รับขนทำการขนถ่ายสินค้าจากเรือลำเลียงให้เสร็จสิ้นภายในกำหนดตามธรรมเนียมประเพณีวงการค้าที่ทราบกันอยู่ในระหว่างคู่สัญญานั้นแล้วว่าถ้าเสียเวลาก็มีการคิดค่าเสียเวลาให้แก่ฝ่ายเรือลำเลียง แม้ไม่ได้เขียนระบุไว้เป็นอย่างอื่นประเพณีนั้นก็ย่อมใช้บังคับกันได้เท่ากับเป็นการตกลงโดยปริยาย
พิพากษาให้ยกฎีกาจำเลย
