ความผิดฐานมีเลื่อยโซ่ยนต์ไว้ในครอบครองโดยไม่ได้รับใบอนุญาต โจทก์ต้องบรรยายฟ้องกำลังแรงม้าและขนาดความยาวของแผ่นบังคับโซ่อันเป็นองค์ประกอบความผิดด้วย
คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 2286/2560
ตามพระราชบัญญัติเลื่อยโซ่ยนต์ พ.ศ.2545 มาตรา 3 นิยามคำว่า “เลื่อยโซ่ยนต์” ไว้ว่า หมายถึง “เครื่องมือสำหรับใช้ตัดไม้หรือแปรรูปไม้ที่มีฟันเลื่อยติดกับโซ่ซึ่งขับเคลื่อนด้วยกำลังเครื่องจักรกล และให้หมายความรวมถึงส่วนหนึ่งส่วนใดที่เป็นส่วนประกอบของเครื่องมือดังกล่าวด้วย ทั้งนี้ ตามที่รัฐมนตรีกำหนดในกฎกระทรวง” ซึ่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมได้ออกกฎกระทรวงกำหนดว่า “เลื่อยโซ่ยนต์” หมายความว่า (1) เครื่องมือสำหรับใช้ตัดไม้หรือแปรรูปไม้ที่มีฟันเลื่อยติดกับโซ่ ซึ่งขับเคลื่อนด้วยกำลังเครื่องจักรกลที่ผลิตและประกอบสำเร็จรูปเพื่อการใช้งานที่มีต้นกำลังตั้งแต่ 1 แรงม้า โดยมีแผ่นบังคับโซ่ที่มีขนาดความยาวตั้งแต่ 12 นิ้ว… กฎกระทรวงฉบับดังกล่าวมีผลบังคับใช้เมื่อวันที่ 28 ธันวาคม 2555 เมื่อเหตุคดีนี้เกิดวันที่ 7 พฤศจิกายน 2557 ซึ่งเป็นเวลาภายหลังจากวันที่กฎกระทรวงมีผลใช้บังคับแล้ว โจทก์จึงต้องบรรยายฟ้องมาให้ชัดเจนครบถ้วนว่า เลื่อยโซ่ยนต์ที่จำเลยทั้งสิบสามมีไว้ในครอบครองนั้นเป็นไปตามคำนิยามในกฎกระทรวงดังกล่าวด้วย เพราะถือว่ากำลังแรงม้าและขนาดความยาวของแผ่นบังคับโซ่เป็นข้อสำคัญอันจะบ่งชี้ว่าจำเลยทั้งสิบสามมีความผิดหรือไม่ ซึ่งเป็นองค์ประกอบความผิด ฟ้องของโจทก์ไม่ได้บรรยายว่า เลื่อยโซ่ยนต์ที่จำเลยทั้งสิบสามมีไว้ในครอบครองเป็นเครื่องมือที่มีต้นกำลังตั้งแต่ 1 แรงม้า โดยมีแผ่นบังคับโซ่ที่มีขนาดความยาวตั้งแต่ 12 นิ้ว ตามลักษณะที่กำหนดไว้ในกฎกระทรวง จึงเป็นคำฟ้องที่ไม่มีรายละเอียดพอสมควรเท่าที่จะให้จำเลยทั้งสิบสามเข้าใจข้อหาได้ดี จึงไม่ชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 158 (5) แม้จำเลยที่ 1 ที่ 2 ที่ 4 ที่ 6 ที่ 8 ถึงที่ 11 และที่ 13 ให้การรับสารภาพ ก็ลงโทษจำเลยดังกล่าวไม่ได้ ปัญหาดังกล่าวเป็นปัญหาข้อกฎหมายที่เกี่ยวกับความสงบเรียบร้อย ศาลฎีกามีอำนาจยกขึ้นวินิจฉัยได้ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 195 วรรคสอง ประกอบมาตรา 225
แผนกคดีสิ่งแวดล้อม
มิถุนายน 2565
