แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ค่าสอนพิเศษเป็นเงินที่ได้จากการทำงานนอกเวลาทำงานปกติของวันทำงาน ถือไม่ได้ว่าเป็นค่าจ้างตามความหมายของประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง การคุ้มครองแรงงาน ข้อ 2 จึงไม่ใช่ค่าจ้างที่ต้องนำมารวมคำนวณค่าชดเชย
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยจ้างโจทก์เป็นลูกจ้างประจำ จำเลยเลิกจ้างโจทก์โดยไม่มีความผิดและไม่ปรากฏสาเหตุ ขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าชดเชยแก่โจทก์โดยให้นำค่าสอนพิเศษมารวมกับเงินเดือนเพื่อคำนวณค่าชดเชยด้วย
จำเลยให้การว่า จำเลยเลิกจ้างโจทก์เพราะไปทำงานสายเกียจคร้านทำงาน ไม่เข้าสอนตรงตามตารางสอน ขาดสมรรถภาพในการทำงานเลิกสอนก่อนกำหนด จำเลยมีสิทธิเลิกจ้างโจทก์โดยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยและไม่ใช่เป็นการเลิกจ้างโดยไม่เป็นธรรม ทั้งค่าสอนพิเศษไม่ใช่ค่าจ้าง
ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยชำระเงินค่าชดเชยแก่โจทก์โดยไม่นำค่าสอนพิเศษมารวมคำนวณค่าชดเชย
โจทก์อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า เรื่องนี้ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงว่า ค่าสอนพิเศษเป็นเงินที่ตอบแทนการทำงานนอกเวลาทำงานปกติของวันทำงานและเป็นรายได้ที่ไม่แน่นอน จึงไม่ใช่ค่าจ้าง ไม่นำมารวมคำนวณค่าชดเชย ศาลฎีกาเห็นว่าเงินที่ได้จากการทำงานนอกเวลาทำงานปกติของวันทำงาน ถือไม่ได้ว่าเป็นค่าจ้างตามความหมายของคำว่าค่าจ้างตามประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง การคุ้มครองแรงงาน ข้อ ๒
พิพากษายืน
