แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จะอ้างแต่เพียงว่าบาดเจ็บของจำเลยทั้งสองถูกอะไรไม่ปรากฎ แต่ผลเกิดจากจำเลยทั้งสองชกต่อยและกอดปล้ำทำร้ายร่างกายซึ่งกันและกันยืนยันขอให้ลงโทษจำเลยตาม ก.ม.อาญา ม.254,256 ไม่ได้
ย่อยาว
โจทก์ฟ้อง จำเลยทั้งสองให้การฟังได้ว่าจำเลยทั้งสองชกต่อยและกอดปล้ำทำร้ายซึ่งกันและกันจนล้ม และเป็นเหตุให้เกิดบาดเจ็บสาหัส และบาดเจ็บ คือ นายผัน จำเลยที่ ๒ บาดเจ็บที่ริมฝีปากเลือดไหลเมื่อแผลหายแล้วแผลเป็นถึงรูปหน้าเสียโฉมติดตัวไป ส่วนนายคำจำเลยที่ ๑ บาดเจ็บที่ศีร์ษะ บาดแผลเหล่านี้จะเกิดจากอะไรจำเลยไม่ทราบ อาจจะเป็นเพราะถูกไม้ก็ได้ เพราะตรงนั้นเป็นกองไม้ โจทก์ขอให้ลงโทษตาม ก.ม.อาญา ม.๒๕๔,๒๕๖
ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ว่าจำเลยจะมีความผิดตามกฎหมายที่โจทก์ระบุจะต้องได้ความว่า จำเลยคนหนึ่งทำร้ายจำเลยอีกคนหนึ่ง แต่คดีนี้ข้อเท็จจริงไม่ได้ความว่า จำเลยคนหนึ่งทำร้ายจำเลยอีกคนหนึ่ง เพราะฉนั้นพิพากษายกฟ้อง
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่าโจทก์ ฎีกาได้เฉพาะปัญหาข้อก.ม.ฎีกาของโจทก์ ที่ว่าบาดเจ็บของจำเลยทั้งสองถูกอะไรไม่ปรากฎแต่ผลเกิดจากจำเลยทั้งสองชกต่อยและกอดปล้ำทำร้ายร่างกายซึ่งกันและกัน ดังนี้จำเลยต้องมีความผิด โจทก์ฎีกาดังนี้ แต่บท ก.ม.ที่โจทก์ระบุมิได้บัญญัติดั่งเช่นที่โจทก์ฎีกาเถียงมา ฎีกาโจทก์ฟังไม่ขึ้น
พิพากษายืน
