แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
คำสั่งของเจ้าพนักงานท้องถิ่น ตามพระราชบัญญัติควบคุมอาคาร พ.ศ. 2522 มาตรา 40 วรรคหนึ่ง ในส่วนที่เกี่ยวกับการดัดแปลงอาคารฝ่าฝืนมาตรา 22 นั้น จะต้องเป็นเรื่องให้ระงับการกระทำ และห้ามการใช้อาคารเท่านั้น มิใช่คำสั่งให้รื้อถอนอาคารซึ่งมีวิธีการบัญญัติไว้ต่างหากในมาตราอื่น
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า เมื่อระหว่างตั้งแต่วันที่ ๕ มีนาคม ๒๕๒๓ ถึงวันที่ ๒๖ พฤษภาคม ๒๕๒๓ ทั้งเวลากลางวันและกลางคืนต่อเนื่องกันจำเลยทั้งสองได้ร่วมกันดัดแปลงอาคารตึกแถวที่ได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานให้ทำการก่อสร้างเพื่อใช้เป็นอาคารพาณิชยกรรม โดยก่อสร้างต่อเติมทำกำแพงยื่นออกไปทางด้านหลังอาคารให้ผิดไปจากแบบเดิมโดยไม่ได้รับใบอนุญาตจากเจ้าพนักงานท้องถิ่นตามกฎหมาย ต่อมาวันที่ ๗ มิถุนายน ๒๕๒๓ เจ้าพนักงานท้องถิ่นเขตบางขุนเทียน กรุงเทพมหานคร ได้มีคำสั่งเป็นหนังสือให้จำเลยรื้อถอนอาคารด้านหลังที่จำเลยทำการดัดแปลงต่อเติมขึ้นภายในสามสิบวันนับตั้งแต่วันที่ได้รับหนังสือ จำเลยได้รับหนังสือนั้นแล้วในวันที่ ๑๒ มิถุนายน ๒๕๒๓ แต่ไม่ยอมปฏิบัติตามคำสั่งดังกล่าวขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติควบคุมอาคาร พ.ศ. ๒๕๒๒ มาตรา ๔,๒๒, ๔๐, ๔๒, ๔๗, ๖๕, ๖๗, ๖๙, ๗๐, ๗๑, ๗๒
จำเลยทั้งสองให้การรับสารภาพ
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติควบคุมอาคาร พ.ศ. ๒๕๒๒ มาตรา ๔, ๒๒, ๔๐, ๔๒, ๔๗, ๖๕, ๖๗, ๖๙, ๗๐,๗๑, ๗๒ วางโทษฐานดัดแปลงอาคารตามมาตรา ๒๒, ๖๕, ๖๙, ๗๐ ปรับคนละ ๑๐,๐๐๐ บาท วางโทษฐานขัดคำสั่งเจ้าพนักงานตามมาตรา ๔๐,๖๗, ๖๙, ๗๐ ปรับคนละ ๒,๕๖๐,๐๐๐ บาท รวมปรับคนละ ๒,๕๗๐,๐๐๐ บาทจำเลยรับสารภาพลดโทษตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๗๘ กึ่งหนึ่งคงปรับคนละ ๑,๒๘๕,๐๐๐ บาท ไม่ชำระค่าปรับจัดการตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๒๙, ๓๐ ถ้าจำเลยที่ ๒ ไม่ชำระค่าปรับให้กักขังแทนมีกำหนด ๑ ปี
จำเลยทั้งสองอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่า จำเลยทั้งสองไม่มีความผิดตามพระราชบัญญัติควบคุมอาคาร พ.ศ. ๒๕๒๒ มาตรา ๖๗ พิพากษาแก้เป็นว่าจำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติควบคุมอาคาร พ.ศ. ๒๕๒๒ มาตรา ๔, ๒๒, ๖๕, ๖๙, ๗๐,๗๑, ๗๒ ปรับคนละ ๔๐,๐๐๐ บาทจำเลยรับสารภาพลดโทษให้คนละกึ่งหนึ่งตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๗๘ คงปรับคนละ ๒๐,๐๐๐ บาท ถ้าไม่ชำระค่าปรับให้จัดการตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๙, ๓๐ เฉพาะจำเลยที่ ๒ หากไม่ชำระค่าปรับให้กักขังแทน
โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติควบคุมอาคาร พ.ศ. ๒๕๒๒ มาตรา ๖๗ ประกอบมาตรา ๔๐ วรรคหนึ่งอีกบทหนึ่ง
ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อกฎหมายว่า คำสั่งของเจ้าพนักงานท้องถิ่นตามมาตรา ๔๐ วรรคหนึ่ง ในส่วนที่เกี่ยวกับการดัดแปลงอาคารฝ่าฝืนมาตรา ๒๒ นั้น จะต้องเป็นเรื่องให้ระงับการกระทำและห้ามการใช้อาคารมิใช่คำสั่งให้รื้อถอนอาคาร ซึ่งมีวิธีการบัญญัติไว้ต่างหากในมาตราอื่นดังนั้นจึงลงโทษจำเลยตามมาตรา ๔๐ วรรคหนึ่ง, ๖๗ ดังโจทก์ฎีกามิได้ศาลอุทธรณ์ไม่ลงโทษจำเลยทั้งสองในข้อหานี้ชอบแล้ว ฎีกาโจทก์ฟังไม่ขึ้นแต่ที่ศาลอุทธรณ์ลงโทษปรับจำเลยทั้งสองในข้อหาดัดแปลงอาคารโดยฝ่าฝืนกฎหมายในอัตราสูงกว่าโทษปรับที่ศาลชั้นต้นลงแก่จำเลยโดยโจทก์มิได้อุทธรณ์นั้น ไม่ชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา ๒๑๒
พิพากษาแก้เป็นว่า โทษปรับจำเลยทั้งสองฐานดัดแปลงอาคารโดยฝ่าฝืนกฎหมายให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์
