แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
สัญญาจ้างระหว่างโจทก์จำเลยครั้งแรกได้กำหนดระยะเวลาไว้โดยมีข้อสัญญาว่า “เมื่อครบกำหนดแล้วสัญญานี้จะมีผลใช้บังคับต่อไปโดยความยินยอมของทั้งสองฝ่าย และต้องทำสัญญากันใหม่อีกชั้นหนึ่ง” ครบกำหนดตามสัญญาฉบับแรกแล้วได้มีการทำสัญญากันใหม่อีกโดยกำหนดเวลาไว้เช่นกัน และข้อกำหนดในสัญญาเช่นเดิม ดังนี้ ข้อกำหนดในสัญญาดังกล่าวมิใช่เงื่อนไขที่ทำให้ระยะเวลาที่กำหนดไว้เปลี่ยนแปลงไป แต่มีความหมายเพียงว่าถ้าโจทก์จำเลยประสงค์จะว่าจ้างกันต่อไปก็ต้องตกลงกันใหม่เป็นคราวๆถ้าไม่มีการตกลงทำสัญญากันใหม่ หรือไม่มีพฤติการณ์แสดงว่าจำเลยยอมให้โจทก์ทำงานต่อไป สัญญาระหว่างโจทก์จำเลยก็เป็นอันสิ้นสุดลง สัญญาจ้างระหว่างโจทก์จำเลยดังกล่าวจึงเป็นสัญญาจ้างที่มีกำหนดระยะเวลาการจ้างไว้แน่นอนตามประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง การคุ้มครองแรงงานฯข้อ 46 วรรคท้าย ที่แก้ไขเพิ่มเติมแล้ว
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยจ้างโจทก์ทั้งสองเป็นลูกจ้างประจำ ต่อมาได้เลิกจ้างโจทก์ทั้งสองโดยไม่มีความผิดและไม่จ่ายค่าชดเชยตามกฎหมาย ขอให้จำเลยจ่ายค่าชดเชยให้แก่โจทก์คนละ ๖,๓๐๐ บาท
จำเลยให้การว่า จำเลยจ้างโจทก์ทั้งสองมีกำหนดระยะเวลาแน่นอนจำเลยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยให้แก่โจทก์
ศาลแรงงานกลางเห็นว่า สัญญาจ้างระหว่างโจทก์จำเลยเป็นสัญญาจ้างที่ไม่มีกำหนดระยะเวลาแน่นอน เมื่อจำเลยเลิกจ้างจึงต้องจ่ายค่าชดเชยให้โจทก์ พิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าชดเชยให้โจทก์ทั้งสองคนละ ๖,๒๐๐ บาท
จำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า ข้อเท็จจริงยุติว่าตามเอกสารสัญญาจ้างหมาย จ.๑ ถึง จ.๔ นั้น เมื่อวันที่ ๑ ตุลาคม ๒๕๑๙ จำเลยจ้างโจทก์ที่ ๑มีกำหนด ๓ ปี เริ่มแต่วันทำสัญญาถึงวันที่ ๓๐ กันยายน ๒๕๒๐ ตามสัญญาจ้างหมาย จ.๑ ครบกำหนดจำเลยกับโจทก์ที่ ๑ ทำสัญญากันใหม่มีกำหนด๑ ปี นับแต่วันที่ ๑ ตุลาคม ๒๕๒๒ เอกสารหมาย จ.๒ ส่วนโจทก์ที่ ๒ จำเลยว่าจ้างเป็นลูกจ้างประจำตั้งแต่วันที่ ๖ ธันวาคม ๒๕๑๙ และ มีการต่อสัญญาจ้างกันมาปรากฏตามสัญญาจ้างเอกสารหมาย จ.๓ ว่า โจทก์ที่ ๒ กับจำเลยทำสัญญาจ้างเมื่อวันที่ ๑ ตุลาคม ๒๕๒๑ มีกำหนด ๑ ปี นับแต่วันทำสัญญา เมื่อครบกำหนดได้ทำสัญญากันใหม่มีกำหนด ๑ ปี นับแต่วันที่ ๑ ตุลาคม ๒๕๒๒ ตามสัญญาจ้างหมาย จ.๔ ครั้นถึงวันที่ ๓๐ กันยายน ๒๕๒๓ ครบกำหนดสัญญาจ้างจำเลยไม่จ้างโจทก์ต่อไป โจทก์ทั้งสองจึงพ้นจากการเป็นลูกจ้างจำเลย ดังนี้ เห็นว่าสัญญาจ้างที่โจทก์จำเลยกระทำต่อกันตามเอกสารหมาย จ.๑ ถึง จ.๔ ได้มีการตกลงกำหนดระยะเวลาจ้างไว้แน่นอน มุ่งหมายจะให้สัญญามีผลผูกพันกันภายในระยะเวลาที่กำหนด ส่วนข้อความของสัญญาข้อ ๒ ตอนท้ายที่ว่า”เมื่อครบกำหนดแล้วสัญญาจะมีผลใช้บังคับต่อไปโดยความยินยอมของทั้งสองฝ่าย และต้องทำสัญญากันใหม่อีกชั้นหนึ่ง” นั้น มิใช่เงื่อนไขที่ทำให้ระยะเวลาที่กำหนดไว้เปลี่ยนแปลงไป หากมีความหมายแต่เพียงว่า ถ้าโจทก์ทั้งสองกับจำเลยประสงค์จะว่าจ้างรับจ้างกันต่อไป ก็ต้องตกลงกันใหม่เป็นคราว ๆ ถ้าไม่มีการตกลงทำสัญญาใหม่หรือไม่ มีพฤติการณ์ใดแสดงว่าจำเลยยอมให้โจทก์ทำงานต่อไป สัญญาระหว่างโจทก์จำเลยย่อมสิ้นสุดลง เมื่อถึงกำหนดเวลาไว้คดีไม่ปรากฏว่าจำเลยเคยทำสัญญาดังกล่าวโดยมีเจตนาหลีกเลี่ยงจะไม่จ่ายค่าชดเชยแก่โจทก์เมื่อเลิกจ้าง ฉะนั้น เมื่อครบกำหนดระยะเวลาตามสัญญาเอกสารหมาย จ.๒ และ จ.๔ ในวันที่ ๓๐ กันยายน ๒๕๒๓ จำเลยไม่จ้างโจทก์ทั้งสองต่อไปโดยเลิกจ้างเช่นนี้ สัญญาระหว่างโจทก์จำเลยเป็นสัญญาจ้างที่มีกำหนดระยะเวลาการจ้างไว้แน่นอนตามประกาศกระทรวงมหาดไทยเรื่อง การคุ้มครองแรงงาน ลงวันที่ ๑๖ เมษายน ๒๕๑๕ ข้อ ๔๖ วรรคท้ายแก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ ๖) ลงวันที่ ๓๑ กรกฎาคม ๒๕๒๑ ข้อ ๒ จำเลยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยแก่โจทก์ทั้งสอง
พิพากษากลับให้ยกฟ้อง
