แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ลูกจ้างผู้รับอนุญาตตั้งร้านฝิ่นย่อมขายฝิ่นแทนผู้รับอนุญาตได้ไม่มีความผิด.
ย่อยาว
ข้อเท็จจริงได้ความว่า นายเวสเป็นผู้ได้รับอนุญาตให้ตั้งร้านฝิ่น แต่บ้านนายเวสอยู่คนละอำเภอกับร้านฝิ่น จำเลยเป็นลูกจ้างอยู่ในร้านฝิ่นของนายเวสได้รับ+ให้จำหน่ายฝิ่นแทนแล้ว จำเลยได้จำหน่ายฝิ่นไป โจทก์ฟ้องหาว่าจำเลยจำหน่ายฝิ่นโดยไม่ได้รับอนุญาตขอให้ลงโทษ
ศาลชั้นต้นเห็นว่า กิจการใด ๆ เกี่ยวกับการขายฝิ่นของนายเวสย่อมเป็นกิจการที่ได้รับอนุญาตแล้วการที่จำเลยขายฝิ่นก็อยู่ในกิจการของนายเวสนั่นเอง เท่ากับจำเลยเป็นตัวแทนทำการในนามของนายเวส จำเลยย่อมทำได้ ไม่จำต้องได้รับอนุญาตอีกชั้น ๑ การกระทำไม่เป็นความผิด จึงพิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่ากิจการของร้านจำหน่ายฝิ่นย่อมเป็นการงานที่ต้องมีคนหลายคนทำ กฎหมายจึงไม่น่าจะมุ่งให้ผู้รับอนุญาตแต่คนเดียวเป็นคนขายฝิ่นได้ จึงพิพากษายืนตามศาลล่าง
