แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ที่ดิน สัญญาเช่า ประมวลแพ่ง ม. 476 – 549 ผู้เช่ารู้ว่ามีสิทธิก่อการรบกวนความรับผิดในการรอนสิทธิ
ย่อยาว
คดีนี้ โจทก์ฟ้องเรียกค่าเสียหายจาก จำเลย โดยกล่าวว่า จำเลยหลอกลวงให้ โจทก์หลงเข้าทำสัญญาเช่าที่ดินเหมืองแร่ของ จำเลยพอโจทก์เข้าทำการในเหมืองถูกเจ้าพนักงานจับหาว่าลักทำแร่ของรัฐบาลโดยมิได้รับอนุญาต
จำเลยแก้ว่าโจทก์ทราบดีแล้วว่าที่รายนี้ จำเลยเปนแต่ได้ร้องขอประทานบัตร์ไว้ โจทก์มาขอเช่าไว้ก่อนเมื่อประทานบัตร์ตก โจทก์จึงจะลงมือทำ การที่ โจทก์เข้าทำเหมืองแร่จนถูกเจ้าพนักงานจับเปนความผิดของ โจทก์เอง
ศาลเดิมตัดสินยกฟ้องโจทก์ โดยเห็นว่า จำเลยไม่ได้หลอกลวง โจทก์ให้เข้าทำสัญญา แลในหนังสือสัญญาปรากฏเพียงว่า จำเลยได้รับรังวัดที่ดินเหมืองแร่รายนี้ถึงแม้ โจทก์ จำเลยจะตกลงกันให้ โจทก์เข้าทำเหมืองแร่รายนี้ถึงแม้ โจทก์ จำเลยจะตกลงกันให้ โจทก์เข้าทำเหมืองก็เปนการผิด กฎหมาย โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้อง จำเลย
ศาลอุทธรณ์เห็นว่าโจทก์มีอำนาจฟ้อง เพราะ จำเลยแสดงว่าเปนที่เหมืองของ จำเลยโดยได้รับ อนุญาตจากรัฐบาลแล้ว โจทก์หลงเชื่อเข้าทำ สัญญาจนเปนที่เสียหาย จำเลยต้องรับผิดชอบ จึงตัดสินให้ จำเลยใช้ค่าเสียหายแก่ โจทก์
ฎีกาตัดสินว่า การทำเหมืองตามกฎหมายผู้ทำจะต้องได้รับประทางบัตร์ก่อนในเรื่องนี้ตาม สัญญามีข้อความชัดว่า จำเลยได้ขอนำรังวัดที่เหมืองไว้ หาใช่ว่า จำเลยได้รับประทานบัตร์มาแล้วไม่ ซึ่งเปนน่าที่ของโจทก์จะต้องรู้ว่า จำเลยยังไม่ได้รับประทานบัตร์มา โจทก์จะฟ้องเรียกค่าเสียหายจาก จำเลยไม่ได้ตาม ประมวลแพ่งแลพาณิชย์มาตรา ๕๔๙ – ๔๗๖ จึงให้ยกฟ้อง โจทก์
