แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยขายเหล้าเบียร์ไทยในประเภทสุราต่างประเทศโดยมิได้รับอนุญาตขอให้ลงโทษตาม ม.5-6-8 แห่งพรบภาษีชั้นในแก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ.2476 ซึ่งตรงกับความผิดฐานขายน้ำสุราต่างประเทศ แต่ความจริงมิได้เป็นน้ำสุราต่างประเทศดังนี้ศาลตัดสินยกฟ้องได้โดยไม่ต้องวินิจฉัยว่าจำเลยขายสุรา+ใบอนุญาตหรือไม่
ย่อยาว
คดีนี้โจทก์ฟ้องว่าจำเลยขายเหล้าเบียร์ไทยของบริษัทบุญรอดบริวเวอร์รี่ในประเภทสุราต่างประเทศโดยไม่ได้รับอนุญาตขอให้ลงโทษตาม พรบภาษีชั้นใน จ.ศ.๑๒๔๘ ม.๒๕-๒๖ พรบภาษีชั้นในแก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ.๒๔๖๗ ม.๔ แล พรบแก้ไขเพิ่มเติมภาษีชั้นใน พ.ศ.๒๔๗๖ ม.๕-๖-๘
ศาลชั้นต้นพิพากษาให้ยกฟ้อง
ศาลอุทธรณ์เห็นว่า คำว่า “เหล้าเบียร์” ตาม ม.๓ แห่ง พรบ แก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ.๒๔๗๖ ก็คือสุราแช่นั่นเอง แลเมื่อจำเลยขายเบียร์ซึ่งเป็นน้ำสุราแช่โดยมิได้รับอนุญาตก็ต้องมีผิดตาม ม.๕-๖ ส่วนข้อที่จำเลยได้รับอนุญาตให้ขายสุราประเภทที่ ๓ (คือประเภทสุราโรงของรัฐบาล) แต่ใบอนุญาตก็หาได้อนุญาตให้ขายเบียร์ด้วยไม่ จะนำมาคุ้มครองไม่ได้ พิพากษาให้ปรับจำเลยตามกฎหมายข้างต้น
ศาลฎีกาเห็นว่าตาม ม.๘ แห่ง พรบแก้ไข พ.ศ.๒๔๗๖ ตอนที่ตรงกับคำบรรยายฟ้องกฎหมายบัญญัติความผิดฐานขายสุราต่างประเทศไว้ชัดว่าเป็นน้ำสุรามาจากต่างประเทศ ก็เมื่อเบียร์ที่จำเลยขายเป็นน้ำสุราที่ทำขึ้นในประเทศ+ มิใช่น้ำสุรามาจากต่างประเทศ จำเลยก็ไม่มีผิดฐานขายสุราต่างประเทศดั่งฟ้องโจทก์ ส่วนปัญหาที่ว่าจำเลยจะมีผิดฐานขายสุราผิดใบอนุญาตหรือไม่นั้น เห็นว่าฟ้องโจทก์มิได้ตั้งประเด็นกล่าวหาจำเลยกระทำผิดฐานนี้ โจทก์หาว่ากระทำผิดฐานขายสุราต่างประเทศโดยมิได้รับอนุญาต อันเป็นความผิดคนละประเภทการนำสืบแลการต่อสู้คดีย่อมดำเนินผิดแผกกัน ศาลจะลงโทษจำเลยฐานนี้ไม่ได้ เป็นการนอกฟ้องนอกประเด็น จึงพิพากษายืนตามศาลชั้นต้น
