แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
พะยาน หน้าที่นำสืบ ตามพรบสัตว์พาหนะ ม.20 เมื่อโคของกลางตกอยู่แก่จำเลยเป็นหน้าที่จำเลยต้องนำสืบแสดงความบริสุทธิ์ว่าจำเลยได้โคนั้นไว้โดยสุจริตมิฉะนั้นต้องมีผิดตามกฎหมายข้างต้น
ย่อยาว
ได้ความว่าโคของเจ้าทรัพย์หายไป ๑ ตัวภายหลังไปพบโคที่หายนี้ได้ที่บ้านของจำเลย เจ้าทรัพย์จึงไถ่โคมาเป็นเงิน ๒๐ บาท ปรากฏว่าจำเลยได้โครายนี้ไว้โดยไม่มีตั๋วพิมพ์รูปพรรณ จำเลยอ้างว่าจำเลยซื้อโคของกลางไว้ จาก ส. ๆ ว่าเป็นโคยังไม่มีตั๋วพิมพ์รูปพรรณ มีแต่บัญชีคอก แต่ก็ไม่ปรากฏว่าจำเลยได้เรียกร้องบัญชีคอกไว้จาก ส.หรือได้ทำหลักฐานอย่างอื่นไว้ ได้ความดังนี้
ศาลฎีกาเห็นว่าตาม พรบสัตว์พาหนะ ร.ศ.๑๑๙ ม.๒๐ เป็นหน้าที่จำเลยต้องนำสืบว่าจำเลยได้โคของกลางมาโดยสุจริตแลเห็นว่าตามพฤตติการณ์แห่งคดีนี้ฟังได้ว่าจำเลยได้รับโคของกลางไว้โดยรู้ว่าเป็นของร้าย จึงพิพากษายืนตามศาลชั้นต้นว่าจำเลยมีผิดตามมาตรา ๓๒๑ ให้จำคุกจำเลย ๑ ปี
