แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
เงินค่าล่วงเวลาซึ่งจำเลยเก็บจากผู้มาติดต่อนอกเวลาราชการ
ตามกฎกระทรวงมหาดไทยข้อ 8 ซึ่งออกตาม พ.ร.บ.คนเข้าเมือง พ.ศ. 2493 เป็นเงินรายได้ค่าธรรมเนียมเบ็ดเตล็ด ซึ่งจำเลยต้องนำส่งคลังเสียก่อน ส่วนจำเลยจะมีสิทธิในรายได้นี้เท่าใดเป็นเรื่องต้องปฏิบัติตามกฎกระทรวงการคลังที่ 54779/2484 ลงวันที่ 23 กันยายน 2484 ซึ่งเป็นระเบียบการจ่ายเงินค่าล่วงเวลา กฎนี้ไม่เกี่ยวกับ พ.ร.บ.คนเข้าเมือง จึงไม่ขัดกันกับ พ.ร.บ.คนเข้าเมือง หรือขัดกับกฎของกระทรวงมหาดไทยที่ออกโดย พ.ร.บ.คนเข้าเมือง พ.ศ. 2493.
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยรับราชการในตำแหน่งตรวจคนเข้าเมืองจังหวัดพังงาน ไปรักษาการแทนตรวจคนเข้าเมืองตะกั่วป่า ระหว่าง ๒๐ มกราคม ๒๔๙๖ ถึง ๒๕ พฤษภาคม ๒๔๙๖ เวลากลางวันจำเลยได้เรียกเก็บและรับเงินค่าล่วงเวลาจาก นายเจนกุลวานิชตัวแทนบริษัทเสตรศสตีมชิพ ๓๔ ครั้งเป็นเงิน ๗๐๙๐ บาทแล้วมิได้นำส่งคลัง กลับเอาไปใช้เป็น ประโยชน์ส่วนตัวเสีย จึงขอให้ลงโทษ
จำเลยรับว่ารับเงินไว้และเอาไปใช้จริง แต่ต่อสู้ว่าตามกฎกระทรวงมหาดไทยซึ่งออกตาม พ.ร.บ.คนเข้าเมือง พ.ศ. ๒๔๙๓ ม.๖๗ ข้อ ๘ อนุญาตไว้ว่า “การตรวจ การควบคุม ถ้าไม่ใช่วันเวลาตามปกติให้เสียค่าทำการล่วงเวลากับค่าใช้จ่ายอื่น ๆ แก่เจ้าพนักงานตามอัตราและหลักเกณฑ์” จำเลยจึงถือว่าเงินรายได้นี้เป็นส่วนได้ของจำเลย คำสั่งกระทรวงการคลังที่โจทก์อ้าง ดังกล่าวได้ถูกยกเลิกโดย พ.ร.บ.คนเข้าเมือง พ.ศ. ๒๔๙๓ มาตรา ๓ จึงขอให้ศาลยกฟ้อง
ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วพิพากษาว่าจำเลยผิดตามกฎหมายลักษณะอาญา ม.๓๑๙ ข้อ ๓, ม.๔๑, ๔๒ ที่แก้ไขใหม่ ให้รอการลง อาญาโทษจำคุกไว้ เงินที่จำเลยเอาไปใช้ไม่ต้องคืนรัฐบาล เพราะไม่ใช่เงินของรัฐบาล
โจทก์ จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษาว่า จำเลยผิดตามกฎหมายลักษณะอาญา ม.๑๓๑ ส่วนกำหนดและรอการลงโทษให้เป็นไปตาม คำพิพากษาศาลชั้นต้น และให้จำเลยคืนหรือใช้เงินแก่ทางราชการเพื่อจัดแบ่งต่อไป
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาได้ชี้ขาดในข้อที่จำเลยฎีกาที่ว่า “คำสั่งกระทรวงการคลังไม่ชอบด้วยกฎหมายเพราะรัฐมนตรี ผู้ออกคำสั่งมิใช่ ผู้รักษาการตามกฎหมายเข้าเมือง จึงไม่มีอำนาจจะสั่งได้ ……. และถึงจะสั่งได้ก็ขัดต่อกฎหมายคนเข้าเมืองและ กฎกระทรวงมหาดไทย ซึ่งบัญญัติให้เงินค่าทำการล่วงเวลาตกได้แก่ เจ้าหน้าที่ผู้ไปทำการนั้น” ว่าคำสั่งกระทรวงการคลัง เป็นคำสั่งวางระเบียบการเงินที่เรียกเก็บได้เป็นค่าทำการล่วงเวลา ซึ่งไม่เกี่ยวกับการปฏิบัติตาม พ.ร.บ.คนเข้าเมือง อย่างใด จึงไม่เป็นคำสั่งที่ผิดหรือขัดกับ พ.ร.บ.คนเข้าเมือง และคำสั่งนี้มิได้ขัดต่อกฎกระทรวงมหาดไทยที่จำเลยอ้าง อย่างใด ฯลฯ จึงพิพากษายืนตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์.
