แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์บรรยายฟ้องในเรื่องรับของโจรว่า จำเลยรับของร้ายไว้ในระหว่างวันหนึ่ง ถึงอีกวันหนึ่งซึ่งเป็นเวลาหลายวันนั้น ย่อมแสดงว่าโจทก์ไม่ทราบวันแน่นอน ย่อมจะไม่ทราบเวลาด้วย ฉะนั้นโจทก์จึงไม่ต้องกล่าวถึงเวลาที่หาว่ากระทำผิดนั้นอีก
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า เมื่อวันที่ 27 มกราคม 2489 เวลากลางวันมีคนร้ายลักกระบือของนายสมไป ครั้น ณ วันที่ 31 มกราคม พรรคพวกของผู้เสียหายติดตามกระบือได้คืนมาตัวหนึ่ง โดยจำเลยเรียกค่าไถ่ 25 บาท ทั้งนี้โดยจำเลยลักหรือรับไว้ โดยรู้ว่าเป็นของร้าย จำเลยให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยฐานรับของโจร ตามมาตรา 321
จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เห็นว่าฟ้องโจทก์ไม่กล่าวถึงเวลาในเรื่องข้อหาเรื่องรับของโจร จึงพิพากษายกฟ้อง
โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่า ฐานรับของโจรนั้นโจทก์กล่าวหาในระหว่างวันที่ 27 ถึง 31 มกราคม 2489 ซึ่งโจทก์ไม่สามารถทราบเวลาที่จำเลยรับกระบือนั้นไว้อย่างแน่นอน จึงไม่จำเป็นต้องกล่าวย้ำในข้อนี้ เพราะในเรื่องนี้ข้อหาฐานรับของโจรเป็นที่เห็นได้ว่าโจทก์ไม่สามารถทราบวันที่แน่นอนได้แล้ว ก็ย่อมไม่สามารถทราบเวลาได้อยู่เอง ฟ้องของโจทก์จึงไม่บกพร่องให้ยกคำพิพากษาศาลอุทธรณ์แล้วให้ศาลอุทธรณ์พิจารณาพิพากษาใหม่
