แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
พะยานน่าที่นำสืบจำเลยมีโคของกลางไว้ในครอบครองเป็นน่าที่จำเลยต้องสืบว่าจำเลยได้โคนั้นมาโดยสุจริตตาม ม.20 แห่ง พรบสัตว์พาหนะ มิฉะนั้นมีผิดฐานรับของโจรประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.163-164 กรณีที่โจทก์ขอเพิ่มเติมฟ้องซึ่งจำเลยไม่เสียเปรียบต่อสู้คดี
ย่อยาว
เดิมโจทก์ฟ้องว่า มีคนร้ายลักโคของส.ไป ๒ ตัว ต่อมาจับโคของ ส.ได้ที่ จำเลย ๑ ตัว จึงขอให้ลงโทษจำเลยตามม.๒๙๔-๓๒๑ ต่อมาโจทก์ยื่นคำร้องอ้าง พรบสัตว์พาหนะ ร.ศ.๑๑๙ ม.๒๐ เป็นบทลงโทษจำเลยด้วย คำร้องนี้ลงวันเดียวกับคำให้การของเจ้าทรัพย์ คำให้การของจำเลยแลคำร้องอื่น ๆ อีก ได้ส่งสำเนาคำร้องเพิ่มเติมนั้นให้จำเลย ศาลได้สอบถามคำให้การจำเลยอีก จำเลยแถลงให้ถือตามข้อต่อสู้เดิม และได้อ้างพะยานเพิ่มเติมด้วย
ศาลอุทธรณ์ไม่ยอมรับฟังคำร้องเพิ่มเติมฟ้อง แลฟังว่าจำเลยรับซื้อไว้โดยสุจริต แลเห็นว่าโจทก์สืบไม่ได้ว่าจำเลยรับโคไว้โดยทราบเหตุร้าย พิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่าที่ศาลอุทธรณ์กล่าวว่าโจทก์ยื่นคำร้องเพิ่มเติมเมื่อสืบพะยานโจทก์แล้วนั้นไม่มีหลักฐานสนับสนุน ทั้งจำเลยก็มิได้เสียเปรียบในการต่อสู้คดีจึงรับฟังได้ และว่าคดีนี้เป็นหน้าที่ของจำเลยที่จะต้องนำสืบว่า โคของกลางรายนี้ได้ซื้อมาโดยสุจริตตามมาตรา๒๐ แห่ง พรบสัตว์พาหนะ ร.ศ.๑๑๙ แลฟังว่าจำเลยพิศูจน์ไม่ได้ว่าได้ซื้อโคของกลางนี้มาโดยสุจริต พิพากษาให้จำคุกจำเลย ๖ เดือนตามมาตรา ๓๒๑ ยืนตามศาลเดิม
