แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์ฟ้องเรียกเงินค่าเช่าที่ค้างชำระจากจำเลยเป็นเงิน 590.40 บาทจำเลยให้การว่าค้างชำระ 57.60 บาท ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยชำระค่าเช่าที่ค้างแก่โจทก์เป็นเงิน 246.80 บาท ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ให้ชำระเพียง 57.60 บาท ดังนี้เป็นแก้ไขเล็กน้อย
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยได้เช่านาของโจทก์ทำ จำเลยยอมให้ค่าเช่าข้าว369 ถึงเป็นเวลา 1 ปี ครบกำหนดจำเลยไม่ยอมให้ค่าเช่า จึงขอให้ศาลบังคับจำเลยชำระค่าเช่าเป็นข้าวเปลือก 369 ถัง หรือเป็นเงิน 590 บาท 40 สตางค์
จำเลยให้การว่า ค่าเช่านาคงค้างโจทก์อยู่ 36 ถังเท่านั้น
ศาลชั้นต้นฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยยังค้างค่าเช่านาอยู่ 154 ถัง เป็นเงิน 246 บาท 80 สตางค์ พิพากษาให้จำเลยใช้เท่าที่ฟังข้อเท็จจริง
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์ฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยค้างค่าเช่าโจทก์เพียง 36 ถัง เป็นเงิน 57 บาท 60 สตางค์
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า ผลของคำพิพากษาทั้งสองศาลยังคงให้จำเลยใช้ค่าเช่าที่ค้างแก่โจทก์ ผิดกันตรงที่ฟังข้อเท็จจริงต่างกันเรื่องค่าเช่าที่ค้างเท่านั้น เห็นว่าคดีนี้ควรจัดว่าเป็นการแก้น้อยซึ่งต้องห้ามมิให้ฎีกาข้อเท็จจริง ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 ข้อกฎหมายที่โจทก์กล่าวในฎีกาว่า เมื่อโจทก์ได้รับชำระหนี้จากจำเลย ชอบที่จำเลยจะได้รับใบเสร็จหรือได้เวนคืนเอกสารสัญญาเช่านั้น มิใช่เป็นข้อที่ได้ว่ากล่าวกันมา ไม่พึงเป็นเหตุที่จะให้โจทก์ฎีกาได้ ให้ยกฎีกาของโจทก์เสีย
