แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์บรรยายฟ้องว่าจำเลยสั่งจ่ายเช็คพิพาทชำระหนี้ราคาค่าที่ดินให้แก่โจทก์ ตามภาพถ่ายสัญญาจะซื้อจะขายที่ดินเอกสารท้ายฟ้อง เป็นการบรรยายฟ้องว่าจำเลยออกเช็คเพื่อชำระหนี้ที่มีอยู่และบังคับได้ตามกฎหมาย ตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ. 2534 มาตรา 4แล้ว คำฟ้องโจทก์จึงเป็นคำฟ้องที่ชอบด้วยกฎหมาย
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า เมื่อปลายเดือนกันยายน 2535 จำเลยสั่งจ่ายเช็คธนาคารกสิกรไทย สาขาพนัสนิคม จำนวน 2 ฉบับชำระหนี้ค่าราคาที่ดินให้แก่โจทก์ ตามภาพถ่ายสัญญาจะซื้อจะขายที่ดินเอกสารท้ายฟ้องหมายเลข 1 เช็คฉบับแรกลงวันที่ 5 ตุลาคม 2535จำนวนเงิน 100,000 บาท ฉบับที่สองลงวันที่ 15 ตุลาคม 2535จำนวนเงิน 307,500 บาท แต่ธนาคารตามเช็คปฏิเสธการจ่ายเงินเช็คฉบับแรกและฉบับที่สองเมื่อวันที่ 6 ตุลาคม 2535 และวันที่16 ตุลาคม 2535 ด้วยเหตุผลว่ายังไม่มีการตกลงกับธนาคารและเงินในบัญชีไม่พอจ่าย ตามลำดับ การกระทำของจำเลยเป็นการออกเช็คโดยเจตนาที่จะไม่ให้มีการใช้เงินตามเช็คและให้ใช้เงินมีจำนวนสูงกว่าจำนวนเงินที่มีอยู่ในบัญชีอันจะพึงให้ใช้เงินได้ในขณะที่ออกเช็คนั้น ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ. 2534 มาตรา 4และประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 91
ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้องแล้ว เห็นว่าคดีมีมูล ให้ประทับฟ้อง
จำเลยให้การรับสารภาพ
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ. 2534 มาตรา 4ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 91 รวม 2 กระทง ให้จำคุกกระทงละ6 เดือน รวมจำคุก 12 เดือน จำเลยให้การรับสารภาพเป็นประโยชน์แก่การพิจารณา ลดโทษให้กึ่งหนึ่ง คงจำคุก 6 เดือน
จำเลยอุทธรณ์ขอให้ลงโทษสถานเบาและรอการลงโทษ
ศาลอุทธรณ์ภาค 1 พิพากษายืน
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า จำเลยฎีกาในปัญหาข้อกฎหมายว่าคำฟ้องของโจทก์มิได้บรรยายให้เห็นว่ามูลหนี้เป็นหนี้ค่าราคาที่ดินที่มีอยู่จริงและบังคับได้ตามกฎหมาย ไม่มีข้อความตามที่บัญญัติไว้ในพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็คพ.ศ. 2534 มาตรา 4 เป็นคำฟ้องที่ขาดองค์ประกอบความผิดไม่ชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 158(5)นั้น พิเคราะห์แล้ว โจทก์บรรยายฟ้องว่าจำเลยสั่งจ่ายเช็คสองฉบับชำระหนี้ราคาค่าที่ดินให้แก่โจทก์ ตามภาพถ่ายสัญญาจะซื้อจะขายที่ดินเอกสารท้ายฟ้องหมายเลข 1 คำฟ้องของโจทก์ดังกล่าวเป็นการบรรยายว่าจำเลยออกเช็คเพื่อชำระหนี้ที่มีอยู่จริงและบังคับได้ตามกฎหมาย ตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ. 2534 มาตรา 4 แล้ว จึงเป็นคำฟ้องที่ชอบด้วยกฎหมาย
พิพากษายืน
