แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์ฟ้องขอเรียกเงินค่าภาษีบุหรี่คืนโดยอ้างว่าบุหรี่นั้นจำหน่ายไม่ได้ในประเทศไทย โจทก์จึงได้ส่งออกไปทิ้งทะเลนอกเขตต์ประเทศไทยแล้ว แต่ข้อเท็จจริงปรากฎว่าบุหรี่นั้นบางส่วนได้ลอยกลับเข้ามาในเขตต์ประเทศไทยอีกมีคนเก็บเข้ามาจำหน่ายโดยไม่ได้เสียภาษีดังนี้ โจทก์จึงไม่มีสิทธิที่จะได้รับเงินค่าภาษีคืน
ย่อยาว
คดีนี้ข้อเท็จจริงได้ความว่าในเดือนพฤศจิกายนและเดือนธันวาคม พ.ศ.๒๔๗๙ โจทก์ได้นำบุหรี่ซิกาแร็ต ๗๕ หีบ ๆ ละ ๕๐,๐๐๐ มวนเข้ามาในประเทศไทย ได้เสียภาษีขาเข้าเป็นเงิน ๑๐,๒๐๓ บาท ๗๕ สตางค์ ต่อมาบุหรี่นี้เป็นชะนิดที่ขายไม่ได้ในประเทศไทย โจทก์จึงตกลงจะส่งบุหรี่นี้กลับออกไปเพื่อจะได้รับคืนเงินค่าภาษีขาเข้าตาม พ.ร.บ.ศุลกากร พ.ศ.๒๔๖๙ ม.๕๙ โจทก์จึงส่งบุหรี่นี้ทั้ง ๗๕ หีบออกไปจากประเทศไทยโดยนำใบขนสินค้าแสดงรายการของบุหรี่นี้ยื่นต่อเจ้าพนักงานของจำเลยที่ ๑ และได้ยื่นต่อเจ้าพนักงานของจำเลยที่ ๑ และได้ยื่นใบขอคืนเงินค่าภาษี ๑๐,๒๐๓ บาท ๗๕ สตางค์ต่อเจ้าพนักงานด้วย บุหรี่ ๗๕ หีบนี้ได้ส่งออกไปจากกรุงเทพซึ่งเป็นท่าสุดท้ายในประเทศไทยโดยเรืออินดัชมารูซึ่งออกจากกรุงเทพ ฯ ในวันที่ ๔ กรกฎาคม ๒๔๘๐ ครั้นวันที่ ๕ กรกฎาคม นั้นนายเรืออินดัสมารก็ได้จัดการทิ้งบุหรี่ลงทะเลเสียนอกเขตน่านน้ำไทย ต่อมาปรากฎว่าบุหรี่รายนี้ ๘ หีบได้ลอยมาติดที่จังหวัดระยองมีเสียหายโดยเปียกน้ำบ้างดีบ้าง ที่ดีนั้นมีคนเก็บมาขายในตลาดระยองโดยไม่มีการเสียภาษี ฝ่ายโจทก์อ้างว่าโจทก์มีสิทธิจะได้รับเงินค่าภาษีบุหรี่รายนี้คืนทั้งหมดจึงฟ้องขอให้ศาลบังคับจำเลยใช้เงิน ๑๐,๒๐๓ บาท ๗๕สตางค์แก่โจทก์พร้อมด้วยดอกเบี้ย
ศาลแพ่งและศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้อง
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่าตามหนังสืออธิบดีกรมศุลกากรนั้นเป็นการจะยินยอมคืนภาษีให้ต่อเมื่อเข้าเงื่อนไขว่าสินค้านั้นได้ส่งออกไปและได้มีการทำลายเสียแล้วจริง เป็นการที่อธิบดีกรมศุลกากรมีความเห็นเช่นนั้น อันเป็นเหตุประกอบให้เห็นแนวความประสงค์ของมาตรา ๕๙ แห่ง พ.ร.บ.ศุลกากร พ.ศ. ๒๔๖๙ จริงอยู่การทิ้งบุหรี่ในทะเลหลวงเป็นการทำลายอย่างหนึ่ง แต่ที่จะผลสำเร็จจนโจทก์ขอคืนภาษีได้นั้นต้องปรากฎว่าบุหรี่นั้นไม่กลับเข้ามาในประเทศไทยอีกแต่คดีนี้บุหรี่รายนี้ (แม้บางส่วน)ได้กลับมาในประเทศไทยอีก โดยมิได้เสียภาษีจะถือว่าบุหรี่รายนี้ได้ถูกทำลายไม่ได้ เมื่อบุหรี่รายนี้ยังไม่ถูกทำลายหรือไม่ได้นำออกไปถึงเมืองท่านอกประเทศตามใบขนส่ง โจทก์ก็ไม่มีสิทธิที่จะได้รับค่าภาษีคืนจากกรมศุลกากรจำเลยได้จึงพิพากษายืนตามศาลล่างทั้งสอง.
